Dag 34: Velles - Gargilesse (28,3 km - 855,8 km)

De podologe heeft heel goed werk geleverd. Mijn tenen, de kleine en de grote, zijn heel goed ingepakt zodat ik er geen last van heb. Het is een verademing om weer pijnloos te kunnen lopen. De uitdaging wordt om dit morgenvroeg zelf te vernieuwen, want na de dagetappe moet alles er af om het wondje sneller te laten  genezen. Op haar advies leg ik voor het vertrek een dikke laag NOK-zalf op de gevoelige punten van mijn voeten, trek mijn kousen erover en stap in mijn schoenen. Het voelt wat raar aan maar dat gevoel verdwijnt snel. De NOK-zalf wordt gebruikt door ultralopers om hun voeten niet te laten oververhitten en zo blaren te voorkomen. Alles werkt prima  ik ga er als een trein vandoor. Te snel zou later blijken want ik heb ergens een afslag gemist. Na een drie kwart uur kom ik tot de vaststelling dat die drie kilometer toch wel heel lang duren, vooral met het tempo dat ik loop. De zon zit ook niet meer aan de goede kant, ik loop fout maar beslis toch om door te lopen en te zien waar ik uitkom.

Na anderhalf uur ben ik in de buurt van Mosnay, een goede 8 kiilometer van Velles, maar volledig uit de richting van de etappe. De D40 loopt echter recht naar Gargilesse. Bij de plaatselijke epicerie doe ik navraag naar de verkeersdrukte op deze weg, en die blijkt zeer goed mee te vallen. Ik ga dus op weg, voor nog een 15 km asfalt, en sluit net voor Gargilesse weer aan  de voorziene route. Door deze wijziging word ik ook verrast in mijn bevoorrading. Ik kom geen epicerie meer tegen en zal het vanavond met brood en zwarte pens moeten doen, zonder groenten. Vandaag concentreer ik mij op de dieren die ik tegenkom

. Ik moet vaststellen dat een of andere onverlaat alle koeien bruin heeft geschilderd, ik kom geen enkele witte meer tegen, merkwaardig is dat. Opeens schiet er een lang smal diertje met korte pootjes weg over de straat, de berm in. Ik denk dat het een marter of hermelijn is gezien zijn bruine kleur, maar zeker ben ik er niet van, het ging allemaal te snel. Het landschap is ook weer veel heuvelachtiger geworden. Het graan heeft plaats moeten maken voor weides met vee. Koeien en schapen, en ook hier en daar wat paarden en een ezel, net alsof ik op de jaarmarkt in Vilvoorde loop.














De koekoek blijft ook vandaag weer de constante in het verhaal door de natuur. Ik realiseer mij dat ik toch wel heel
weinig ken van vogels, maar nu ik onderweg ben is het te laat natuurlijk.

Rond 13.30 uur kom ik aan Gargilesse. Dit pittoreske dorpje ligt aan de Creuse en is al veelvuldig onderwerp geweest van schilderijtjes. Er zijn hier dan ook verschillende ateliers van kunstenaars te vinden. De Mairie is nog dicht dus moet ik even wachten voor mijn stempel. Stipt om 14 uur krijg ik mijn stempel en trek verder naar de camping, nog een goede kilometer verder.

 Ik ben al tien minuten weg als er een auto naast mij komt gereden, de man uit het gemeentehuis, zwaait met mijn pet. Ik besef dat ik die heb laten liggen en dank de man uitvoerig omdat hij  de moeite nam om mij achterna te komen.
Op de camping is de chalet al ingenomen door twee andere pelgrims. Een van hen, Herman, spreekt mij onmiddellijk met Jan aan maar ik  kan zijn gezicht niet thuisbrengen. Ik vermoed dat wij mekaar onderweg al eens zijn tegengekomen . Wanneer hij een tijdje later toch merkt dat ik hem niet herken stelt hij zich voor. Een ex-collega militair, wij hebben nog samen in Evere op dezelfde dienst gewerkt, of liever, hij was mijn baas. En dan valt mijn frank, een beetje beschaamd moet ik toegeven dat ik hem niet meteen herkend had.

Vandaag ben ik op stap gegaan voor Iny Driessen, Jan en de kinderen, de familie en de karmelgemeenschap in Vilvoorde. Iny is na een jarenlange slepende ziekte overleden en vandaag vond de uitvaartplechtigheid plaats. Ik wens allen heel veel sterkte toe in dit grote verlies dat hen treft. Het moeten voor hen heel moeilijke dagen geweest zijn in de periode van ‘Kunst in den Troost’ tijdens de jaarmarkt in Vilvoorde.