Dag 13: Mardeuil - Montmort-Lucy (24,2 km - 346,8 km)

Het was aangenaam wakker worden, hier in de slaapplaats van de gemeentelijke kinderkribbe, ik was nog nooit zo veel omringd door pluche diertjes als hier. In de frigo vind ik alles wat ik nodig heb en nog veel meer. Blijkbaar heeft de traiteur al geleverd want de frigo steekt vol met 102 maaltijden. Straks komen de kinderen van de gemeenteschool hier ook eten. Ik ruik de heerlijke geur van vers gebakken brood en vind er een hele zak vol van. Brood, thee, kaas, appel-en abrikozencompot, platte kaas, ..., Ik kom hier niets te kort. En dit allemaal gratis. Ik schrijf nog een dankwoord op een briefje voor de vriendelijke gemeentesecretaris en maak mij klaar om te vertrekken want de eerste kinderen komen vanaf 8 uur aan.

 Vandaag loop ik het traject Mardeuil naar Montmort-Lucy, een goede 24 km. Gezien de pijn in mijn been neem ik toch maar een pilletje en besluit ik het rustig aan te doen. Ik heb tijd want ik wordt bij mijn gastgezin verwacht tegen 16u30. Het gaat vlot, de eerste kilometers is het flink klimmen tot helemaal boven de wijngaarden net onder de bosrand. Vanaf dan gaat het overwegend plat, al is dat weer een relatief begrip.

 Aan het mooie kerkje van Chavot, net buiten Moussy neem ik een eerste pauze. Hier heb je een heel mooi en wijds uitzicht over de wijngaarden.  Er is altijd bedrijvigheid op de wijnvelden. De meesten gebruiken machines om het werk te doen.

 Verderop zie ik iemand een zwaar boerenpaard mennen om het terrein te eggen. Zij brengen de drie paarden met de vrachtwagen naar boven en werken dan de hele dag, de paarden wisselen mekaar af.

Wat verderop wordt ik ingehaald door een kranige tachtiger die nog alle twee dagen 2 tot 3 uren gaat stappen.Na een kort babbeltje is hij weer weg, ik kan en wil hem niet bijhouden. Op een mooie picknickplaats kom ik weer de twee Nederlandse dames tegen, zij hebben de nacht doorgebracht in een hotel in Moussy en gaan ook tot Montfort. Wij duiken in onze rugzak voor het middagmaal, brood, smeerkaas en paté van konijn.

En weer gaan wij verder. Maar opeens begint mijn been weer hevig pijn te doen, ik geraak bijna niet vooruit en voel de pijn ook uitstralen naar mijn onderbeen. Ik moet nog een pijnstiller nemen maar besef wel dat dit niet kan blijven duren. Maar ik moet nu verder, het is nog 11 kilometer tot het eindpunt. En daar gaan wij weer het bos in.

In de gids stond dat de weg in de lente modderig kan zijn en dat was niet gelogen, maar het was doenbaar. Maar heel het pad was omgeploegd door everzwijnen. Overal bulten, putten en uitgegraven stroken. In dit zeer uitgestrekte bos moeten wel heel veel zwijntjes verblijven. Tot overmaat van ramp loop ik verkeerd, voor ik het merk ben ik al een eind verder. Ik besluit om niet op mijn stappen terug te keren maar gewoon de zon te volgen en na geruime tijd (ik was al een versnelling hoger gaan lopen) kom ik aan een grote vijver. Waarschijnlijk was het wel de vijver die wij moesten passeren, maar zat ik aan de verkeerde kant. Dan zie ik in de verte 2 mensen lopen, ik meen het karretje te herkennen van 2 Nederlanders die ons op de picknickplaats gepasseerd zijn, en ik ga nog een versnelling hoger want ik had gezien dat een van hen een gps bij zich had, dus die weet zeker waar wij zitten. En ik haal hen in juist op het moment dat wij  het kasteel van Charmoye in het oog krijgen. Ik wist weer waar ik was, had een andere weg genomen maar waarschijnlijk toch niet te veel omweg gedaan. Ik stap met hen de laatste 5 km tot Montfort.




Omdat ik een uurtje te vroeg ben nestel ik mij op een terras en drink een goeie koele Duvel, die heb ik verdiend. Om 16u30 staat mijn gastvrouw aan de ‘Mairie’ om mij mee te nemen naar huis. Na een praatje bij een drankje neem ik een lekkere douche, en gezien de zonneschijn gaat mijn stoppelbaard er ook af. Straks, wanneer de heer des huizes thuiskomt eten wij samen en zal er weer veel te vertellen zijn. Maar dat is voor later.

Vandaag stapte ik voor mijn Peter, mijn ‘Pet’. Hij is onlangs 94 geworden en verblijft in het rusthuis in Grembergen. De laatste tijd gaat het wat moeilijker. Mijn Peter is altijd heel actief geweest, in de politiek, toneel, in de abdij van Dendermonde, het zangkoor, en nog zo veel meer. Altijd goedlachs en nooit om een antwoord verlegen. Wanneer ik hem een bezoek breng, meestal samen met ons ma praat hij altijd honderduit over de politiek omdat hij weet dat ik in Vilvoorde ook actief ben. De laatste keer was hij echter heel wat stiller dan gewoonlijk  geworden. Ik hoop dat alles goed gaat.