Deze morgen vertrek ik rond 7u30 voor een dagtrip van goed 20 kilometer. Het zonnetje schijnt al volop en het zal niet lang duren vooraleer alles begint op te warmen. Het zijn toch grote temperatuurverschillen die wij moeten trotseren. ’s Morgens rond de 4 à 5 graden, rond 11 uur is het al 20 graden, en wanneer wij in de zon lopen op het middaguur loopt de temperatuur serieus op. En wij zijn nog maar goed aan de lente begonnen, dit zal wel niet blijven duren. Zaterdag wordt regen voorspeld en nadien een daling van de dagtemperatuur. Voor mij geen probleem, de overgang is te snel geweest en het lichaam is dit nog niet gewoon. Zo ben ik heel voorzichtig in het ontbloten van armen en benen tijdens het wandelen. Ik wissel af : dan enkele uren korte mouwen en dan enkele uren korte broek. Goed insmeren met zonnebrandcreme is noodzakelijk. En zo houd ik alles wat in evenwicht. Waar ik vandaag last van had waren oververhitte voeten. Ondanks dat 70% van de weg door bossen ging, liep ik toch veel op asfalt en op verharde wegen. Ik maak de fout om te weinig te stoppen tijdens korte dagtrips en dat moet ik bekopen. Hier en daar heb ik wat irritatie op mijn voeten, geen blaren maar toch moet ik beter opletten. Ik ga dan ook vandaag langs bij de apotheek om een zalf te kopen om de voeten af te koelen en ook een bescherming om over mijn teen met eksteroog te schuiven. Maar dit zijn enkel lapmiddeltjes, die bovendien mijn rugzak zwaarder maken. De finale boodschap is terugvallen op mijn oude ritme van regelmatig stoppen, schoenen en kousen uit, en het boeltje laten opdrogen en afkoelen. Ik kan er morgen mee starten want ik heb weer ongeveer 30 kilometer voor de boeg.
Vandaag was het dus vooral in de bossen te doen. Vanaf Arbourse, om er terug uit te komen in Raveau, 15 kilometer verder. Veel wegwijzers kom ik vandaag niet tegen. En uitgerekend op een kruising van wegen zijn bomen gekapt die overal verspreid liggen, ook over de paden. Ideaal dus om verkeerd te lopen, wat natuurlijk ook gebeurd. Ik mis de juiste afslag en zit helemaal fout. Vervelend is dat ik daar pas na een dik kwartier, dus zeker een kilometer verder, op kom. Ik zie geen pijltjes meer hoe hard ik ook zing van: “Geef mij een teken van leven... ”. Ik loop ook aan de verkeerde kant van de zon, dus ik moet terug, naar de plaats waar het fout is gelopen. Na wat zoeken vind ik het laatste pijltje en dan loop ik geconcentreerd verder over en onder de omgehakte bomen. En dan vind ik snel de goede weg. Gelukkig is dit een korte etappe want als je dit tegenkomt als je al meer dan 30 kilometer moet doen, dan valt dat serieus tegen. Voor de rest geen problemen meer gehad. Ik picknick op een mooie plaats in het bos, op een kruispunt van 6 wegen.
Er staan op dit punt ook enkele machtige, prachtige oude bomen. In dit stuk natuur voel je je als mens heel klein en nederig. Veel volk kom ik dus vandaag niet tegen, hier en daar een loper en dat is het. Er wordt gelukkig niet in de bossen gekapt, dit is al achter de rug bewijzen de honderden bomen die liggen te wachten om naar de fabriek in Murlin te gaan.
Na de bossen verandert het landschap weer. In plaats van onmetelijke velden met graan en koolzaad vind ik hier vooral veeteelt. Overal in de weiden staan de koeien met hun kalfjes te pronken. Het is een mooi zicht en het bewijs dat de lente telkens weer nieuw leven brengt.
Vandaag verlaat ik de regio Nièvre, en kom ik aan de Loire terecht, morgen ben ik in de Cher als ik mij niet vergis. Hier is de Loire al een heel brede rivier maar volledig onbevaarbaar en nog snelstromend.
La Charité-sur-Loire is een mooi stadje met een heel rijke geschiedenis die teruggaat tot de achtste eeuw.
De kerk uit de twaalfde eeuw en de ommuring domineren het centrum. In het Office de Tourisme wordt ik heel vriendelijk ontvangen (om 14u30) en wordt ik naar de gemeentelijke gite gebracht. Later komen Denis en Nicole, het koppel uit Quebecq ook aan en nog wat later komt er nog een Fransman bij, Jean-Paul uit Sainte-Etienne. Deze laatste zal er meer dan waarschijnlijk de brui aan moeten geven wegens een blessure aan de achillespees. Eten doen wij weer samen en dat maakt dat er veel te veel op tafel komt. Dat wordt proppen in de rugzak morgenvroeg. Denis schildert ook wat in zijn vrije tijd en hij is zeer geïnteresseerd om de foto’s van mijn werken te zien. Morgen lopen zij een korter stuk, dus waarschijnlijk zal ik hen ook niet meer tegenkomen.
Zo gaat dat op de camino, ontmoetingen, soms zeer sterke momenten, en dan weer verdergaan...
Hallo Jan
BeantwoordenVerwijderenna een dagje rust ben ik er weer om jou moed in te spreken voor de volgende etappe. Vergeet niet je voeten te verzorgen en tijdig te rusten , zodat je onderdanen het uithouden. Ze verdienen om verwend te worden, want ze staan nog voor heel wat uitdagingen.
Verder geniet ik iedere avond van een stukje van " la douce France". Ik leg de tocht in gedachten en via je tekst en foto's mee af, zij het iedere keer met een dag vertraging en vanachter mijn computer.
Blijf je blog verder aanvullen, want het is voor ons een middel om samen met je onderweg te gaan.
Goede moed, Jan !
Elke dag trouw op post, dat doet mij heel veel plezier.
Verwijderen