Dag 10: Chateau Porcien - Bazancourt (22 km - 270,6 km)

Gastvrijheid kent geen grenzen.
Deze morgen was ik al vroeg wakker. Op den duur raakt een mens uitgeslapen als je elke avond rond 21u à 21u30 onder de wol kruipt. Eigenlijk is het geen wol want ik heb een synthetische slaapzak, eentje dat geschikt is voor temperaturen rond het vriespunt en die iets minder dan 1 kilo weegt. Ik ben er heel tevreden van en dat is het belangrijkste. In onze beperkte ruimte was geen mogelijkheid om iets warm te maken, brood had ik ook niet meer, dus met een lege maag op pad. Mijn Nederlandse kamergenote Mayo (en niet Marion zoals ik gisteren verkeerd vermeldde) vertrok net iets vroeger dan ik. Vandaag geen 30 km maar slechts 22 met als doel Bazancourt. Gelukkig is de bakker open  ik koop een halve baget en een chocoladebroodje. Er zit deze keer geen banaan en appel in mijn voorraad wegens geen enkele winkel open. Ik kom vandaag wat langzamer op gang, ik heb last van mijn rechter knie. Een oude kwaal die ik al eens grondig heb laten onderzoeken. "Het is normale sleet mijnheer, artrose, niets ergs en weinig aan te doen". Af  en toe krijg ik een opstootje dat soms zo erg is dat ik nauwelijks normaal kan gaan. Dat komt en verdwijnt weer na een paar dagen. Ik hoop dat het deze keer niet te erg wordt. Dan maar wat meer rusten onderweg , de wandelstokken hun werk laten doen. Dus elk dorp dat ik tegenkom stop ik en neem een break. In Avanc zet ik mij op en bank in het zonnetje en neem mijn ontbijt, brood met chocolade en kaas. Ik maak van de gelegenheid gebruik om mijn schoenen eens goed af te borstelen, dat scheelt weer enkele grammen, en vandaag kom ik zeker geen modder tegen.
 In St-Loup-Champagne nestel ik mij in een kerkportaal en moet ik toch een pilletje nemen tegen de pijn. In l'Ecaille geniet ik op een bankje van mijn laatste stuk brood alvorens naar Bazancourt door te steken.

 Onderweg steeds hetzelfde landschap, velden met vooral graan, suikerbieten en een gewas dat ik niet ken, ik denk koolzaad of zoiets. Zo ver het oog reikt niets anders dan dat met daartussen meestal kaarsrechte paden.









En plots zie ik een familie reeën wegschieten. Een 6-tal diertjes schrikken even hard als ik en voor ik mijn fotoapparaat in aanslag heb zijn ze al bijna uit het zicht verdwenen. Ik maak toch maar een foto tegen beter weten in, je weet maar nooit dat je er nog iets van kan zien.
 Mayo heb ik al lang achtergelaten, zij vorderde nog trager dan ik en samen lopen was geen optie, iedereen heeft zijn eigen ritme en kadans .




Ik zie haar niet meer terug ondanks mijn lange rustpauzes.
Rond 13 uur kom ik aan in Bazancourt. Hier is alles potdicht. Ik vraag mij af hoe ik aan een slaapplaats zal geraken en begin rond te bellen naar de nummers uit de gids. De slaapplaats hier lijkt dicht in het weekend, in een dorp verder zijn ze aan het renoveren, dus ook geen optie. De bakker die nog open was raad mij aan om wat verder naar een boerderij te gaan, zij zouden een gite hebben en regelmatig pelgrims opvangen. Een vriendelijke klant biedt aan om mij met te auto te brengen. Maar hier is niemand thuis. Een volgend telefoonnummer legt mij uit dat zij geen pelgrims meer opnemen. En tenslotte heb ik prijs, de dame stelt voor om mij te komen ophalen. Zij brengt mij naar Heutrégiville, een dorp op zowat 10 km van Bazancourt. Onderweg legt zij mij uit dat ik morgen vanaf hier ook naar Reims kan gaan over een oude Romeinse heirbaan, de afstand is ongeveer 20 km.
Ik wordt naar hun boerderij gebracht en wordt onmiddellijk getracteerd op thee en koekjes. Ik wordt rondgeleid in het huis, want hun huis is vandaag ook mijn huis. Ik krijg een mooie zolderkamer toegewezen waar ik mij kan installeren, in de schuif ligt de code voor WiFi. Terwijl ik deze blog aan het schrijven ben is mijn gastgezin gaan fietsen, het huis wordt aan mij toevertrouwd. Straks eet
ik gewoon met hen mee, ook morgen is het ontbijt inbegrepen. En dit alles voor vrijwillige bijdrage! Er zijn nog goede mensen op deze wereld, zo'n twee hiervan wonen hier.
De pijn in mijn knie is met het badwater weggespoeld (of is het pilletje nog niet uitgewerkt?), maar het brengt mij naadloos bij mijn voornemen. Vandaag heb ik gestapt voor Mr Herman Janssens en heb ik veel aan hem gedacht. Hij vroeg bescherming voor de operatie aan zijn rechtse knie in de komende weken. Ik wil Herman ook bedanken voor de woorden van steun die ik van hem kreeg. Ik hoop dat je na de operatie vlug terug op de been zult zijn. (Geert: misschien kun jij de boodschap overbrengen?).
Ik ben nu 10 dagen en 270 km verder en elke dag is weer een hele belevenis. Ik weet dat ik dankbaar moet zijn.  Voorlopig sluit ik hier af, maar ik weet zeker dat ik morgen nog veel meer zal kunnen vertellen over mijn verblijf op deze hoeve.