Dag 9: Signy l'Abaye - Chateau Porcien (29 km - 248,6 km)

2de les kaartlezen : wanneer de kaart groen kleurt dan is dat bos ; witte achtergrond zijn velden, weiden en open ruimtes ; blauw is water, enz...

Vandaag om 7 uur aan de ontbijttafel bij madam Le Fort. Zij had haar best gedaan en voor lekkere gekookte eitjes gezorgd. Het is Pasen en de chocoladen eitjes ontbraken niet. Ook lekkere zelfgemaakte confituur en gelei waar ik meteen ook te weten kom waar zij aan het fruit komt. Het had goed gevroren vannacht en de houtkachel stond pas aan dus ik kon mijn fleece goed gebruiken. Madame Agnes geeft mij nog wat goede raad mee voor onderweg. Met de wegenkaart voor zich toont ze mij dat het Forêt Dominiale de Signy l’Abaye het laatste bos is dat ik tegenkom en dat het vanaf Lalobbe en Wasigny helemaal plat wordt tot  Reims.
 Terwijl ze dit zegt veegt ze met haar hand over het witte gedeelte van de kaart alsof ik geen enkele hindernis zal tegenkomen. Ik weet wel beter, les kaartlezen 1 indachtig: die van de hoogtelijnen.








Om 7u45 neem ik afscheid en begeef mij op pad. Omdat ik de modderpaden wat beu ben neem ik de D2 richting Lalobbe, asfalt, geen verkeer, en bovendien nog een stukje korter dan de weg door het bos (merci voor de tip Agnes). Ik geniet met volle teugen van de ontluikende dag. Een waterachtig zonnetje komt al piepen en ik voel de eerste warmte. Het wordt een mooie dag. In Wassigny neem ik een eerste rustpauze in een oude halle, een overdekte markt van de 15de eeuw.

 De halle geeft het dorp een ietwat middeleeuws karakter. Verder gaat het langs weides en velden naar Justine-Herbigny. Hier wordt vooral aan veeteelt gedaan en in de dorpjes staan de koeien in hun stallen bijna met hun kop op straat. Vanaf Hautville, het is dan nog 8 km tot mijn eindpunt, loop ik constant tussen de velden, op een bijna kaarsrechte verharde weg. Het landschap is weids. Het is ondertussen 12 uur gepasseerd en mijn regenjas gaat voor de eerste keer in de rugzak. Ik geniet en verwonder mij er over dat de natuur zich zo snel herstelt. De botten aan de bomen breken open  de eerste jonge blaadjes verschijnen, enkele vlinders kruisen mijn pad, de vliegen hangen weer rond mijn hoofd, bijen zoemen zich te pletter in de boomgaard waar de pruimelaars in bloei staan. En mijn schoenen blijven droog! Een minpuntje dat de tocht van bijna 30 km extra zwaar maakte, door het paasweekend heb ik extra mondvoorraad moeten inslaan en mijn rugzak weegt hierdoor een pak meer. Al bij al kom ik vermoeid aan in Chateau Porcien waar ik met de code binnengeraakt in de herberg. Ik merk direct dat ik niet alleen ben, er staat nog een rugzak en er hangen wat kleren te drogen. De “herberg” is een zeer kleine ruimte, eigenlijk een gangetje van 2,5 op 4 meter met nog een doucheruimte en een toilet. Er staan een stapelbed en een gewoon bed en er liggen 6 matrassen. Voor de rest niets, nog geen stoel om op te zitten, maar ik klaag niet, het is gratis, alleen hoop ik dat er niemand meer bij komt want daar is het echt te klein voor. Wat later maak ik kennis met Marion, een Nederlandse die al wat langer onderweg is dan ik, zij heeft al 400 km afgelegd. In het dorp is helemaal niets te zien, alles gesloten, ook morgen.

Het is Pasen vandaag. Normaal gezien een dag om met de familie door te brengen, en ook een moment met de parochiegemeenschap tijdens de mooie paasviering. Dit jaar is het anders maar toch ben ik gedachten regelmatig thuis of in Vilvoorde. Ik beloofde een aantal dagen te stappen met de (gebeds)intenties van medeparochianen en vanaf morgen begin ik er aan. De eerste dagen had ik nodig voor mezelf, maar nu ben ik er klaar voor.

 Ik wil deze dag eindigen met iedereen een zalige en vredige Pasen te wensen.