Dag 23: Bessy-sur-Cure - Vézalay (24,1 km - 593,2 km)

Vandaag sluit ik de Via Campaniensis af in Vézelay. Het is zondag vandaag, maar daar merk ik weinig van. Ben vandaag nauwelijks huizen tegengekomen, laat staan winkels (behalve in Vézelay). Wij kregen gisteren de raad om niet de hoger gelegen route te nemen in Bessy-sur-Cure wegens te gevaarlijk, dus vertrek ik langs de oevers van de rivier. Ik stap in een keer door tot La Jarrie. In mijn gids staat telkens wat toeristische informatie, maar die is meestal bereikbaar wegens gesloten.

 In La Jarrie zet ik mij op de route van de Grand Randonnée. De bewegwijzering van de Via Campaniensis liet de laatste drie dagen echt te wensen over, en de kaartjes  de uitleg zo niet altijd betrouwbaar. Maar de GR-routes zijn meestal zeer goed aangeduid.












  Op ongeveer 7 kilometer krijg ik voor de eerste keer de machtige kathedraal te zien. Een prachtig zicht en ik haast me om zo snel mogelijk ter plaatse te zijn. 24 kilometer is goed te doen en tegen het middaguur ben ik al op 2 kilometer van Vézelay

In het dorpje Asquin staat de grote Sint Jacobkerk uit de 12/13de eeuw die ingeschreven staat in het patrimonium van de Unesco als beginpunt van de Via Lemovicencis. Ik wil en moet hier dus gewoon langslopen al is het een klein ommetje.

Voor het portaal van de kerk, die natuurlijk gesloten is, ligt de Sint-Jacobsschelp in de weg ingewerkt. Deze kerk staat op het verzamelpunt van de eerste kruisvaarders en was vroeger het vertrekpunt van de pelgrims naar Santiago de Compostela.

De laatste klim naar de voet van de kathedraal is er eentje dat kan tellen, een echte kuitenbijter waar mijn adem even van afgesneden wordt. Maar eens boven is dat allemaal vergeten.

Er is behoorlijk wat volk op het plein, de H. mis is juist gedaan, er was vandaag een speciale dienst voor jongerenbewegingen uit de regio. Ik ga de kathedraal binnen en vraag aan het onthaal mijn stempel. Mijn boekje wordt nauwkeurig gecontroleerd of ik het hele traject wel heb gelopen. Dan wandel ik vol verbazing rond in de mooie kerk. 

Ik brand een kaarsje bij de heilige Magdalena, uit dankbaarheid omdat ik het zonder al te grote zorgen tot hier gered heb. Ik ben nu 23 dagen onderweg en heb ongeveer 560 kilometer afgelegd. Ik sta er zelf van versteld.


















Het onthaal voor de pelgrims is maar open vanaf 16 uur maar de deur is open en ik kan mijn rugzak daar achterlaten. Ondertussen zijn José, Anna, Harry en Paula ook aangekomen. Het wordt vandaag onze laatste dag samen, vanaf morgen ga ik een andere kant op. Zij nemen de variant langs Nevers en ik ga langs Bourges.  En dan kan het onthaal in het Centre Sainte Madeleine beginnen. Er zijn hier 2 slaapzalen: een voor de vrouwen en een vor de mannen. En wij zo hier niet alleen. Voor de eerste keer is er meer volk dan wij gewo zijn. Ik denk dat hier vanavond een 12-tal mens slapen. Voor veel mensen, vooral Fransen is dit de startplaats. Er is zelfs een Canadees koppel dat morgen dezelfde kant op gaat dan ik. Voor mij zal het overmorgen zijn want ik neem een rustdag. Na lang twijfelen heeft de hospitaliera, een vrijwilligster uit Zwitserland zelf de beslissing genomen dat het OK is. De paters en de nonnetjes hebben vandaag een dag vrijaf en zijn niet te bereiken. Zo is er uitzonderlijk ook geen dienst (vespers) meer in de kathedraal vanavond, een tegenvaller.




Het is vandaag zondag en ik bevind mij weer op een speciale plaats. Het is op zo’n dagen dat ik mijn boekje met gebedsintenties ’s morgens even bij de hand neem. Vandaag loop ik voor jouw intenties, Christa en voor Koen. Voor de kracht en de moed die je vraagt. En voor de parochiegemeenschappen van Vilvoorde. Dat mensen elkaar echt mogen ontmoeten en dragen. Dat de structuren en regeltjes niet de bovenhand krijgen, maar dat de liiefdevolle nabijheid van God mensen naar elkaar toe mag bewegen. Dank ook voor wat ik nog in je omslag vond, ik zal er nuttig gebruik van maken.



Ik hoop morgen wat tijd te kunnen uittrekken voor het lezen van al de reacties en om die ook wat te beantwoorden. Het is niet altijd evident om dit bij te houden met de beperkte middelen. En typen met 1 vingertje op het mini-klaviertje van de iPhone is een marteling en bezorgt mij nog meer grijze haren. Maar ik doe mijn best!