Dag 7: Olloy-sur-Viroin. - Rocroi (26 km - 187,6 km)

De Via Monastica zit er op. Vanaf de Belgisch-Franse grens volg ik de Via Campaniensis tot in Vézelay (gids R&P51 – uitgave 2014).

Vandaag liep de dagtocht door de enorme bossen van dit Belgisch-Frans grensgebied. Er was geen regen voorspeld, het had ’s ochtends licht gevroren, dus prachtig wandelweer. Met veel goede moed begon ik er aan. Dankzij de goede raad van de boswachter liep ik van Olloy-sur-Viroin over de Ravel naar Oignies-en-Thiérache. Weliswaar beton maar veel droger dan het bospad. De min of meer vlakke Maasvallei heb ik verlaten en ik bevind mij nu in een typisch Ardens landschap. Geen halve meter vlak, ofwel omhoog ofwel dalen, ik heb vandaag toch wat hoogtemeters achter de rug. Na Oignies verandert het pad weer in een modderpoel en overmaat van ramp begint het weer te regenen. De houthakkers hebben met hun zware machines alles omgeploegd en soms zak ik tot voorbij mijn enkels in de smurrie. Het was zwaar, maar gelukkig zeer goed bewegwijzerd,  in deze uitgestrekte bossen riskeer je anders uren te verdwalen. Rond de middag bereik ik de Franse grens voorbij Moulin Manteau waar de wegwijzer “St-Jacques de Compostelle – 2543 km” staat. Gelukkig is mijn route een stuk korter.

In Rocroi ben ik iets te vroeg voor de Info Touristique. Vanaf 14u wordt ik heel vriendelijk ontvang en toont men mij de weg naar de gemeenteherberg. Ik ben hier alleen, maar in het gulden boek lees ik dat hier dagelijks pelgrims overnachten. En ik lees in datzelfde boek steeds weer hetzelfde verhaal over de zware tocht, de modder, de regen, enz... Alsof het hier nooit zomer wordt. Vorig jaar, op 30/07 overnachtte hier een zekere Bram uit Vilvoorde (Christel, familie van jou?). De herberg is zeer mooi gerenoveerd en beschikt over alle accomodatie om het een vermoeide pelgrim naar zijn zin te maken. Na de was en de plas doe ik wat inkopen en kook mijn potje, want vanaf vandaag sta ik er alleen voor.

Deze morgen was het afscheid heel emotioneel. Magda keerde na een week terug naar Vilvoorde. Je weet dat het er zit aan te komen, maar toch blijft het losmaken moeilijk. De eerste kilometers liep ik als in een roes, wist met mezelf geen blijf, en mijn gedachten gierden als een rollercoaster door mijn hoofd. Het was een sterk moment om nooit meer te vergeten. Meer ga ik hier niet over schrijven, alleen nog dit:

En alles wat je loslaat
geeft ruimte voor nieuwe dingen,
geeft tijd om na te denken,
beter om je heen te kijken, wijzer te worden,
meer te geven en meer te ontvangen.
(Agnes Grond)

Bedankt dat je mij loslaat!