Dag 63: Roncevalles - Larrasoaña (27,4 km - 1536 km)

Een nieuwe ervaring, met een 50-tal pelgrims op één slaapzaal. Vanaf 3 – 4 uur ’s morgens begint de processie naar de toiletten. De deur slaat telkens met een harde klap dicht = wakker. Gevolg, vanaf dan slaap ik nog gefragmenteerd, maar om 5u30 ben ik klaar wakker. De zenuwachtigheid neemt toe, mensen gaan douchen, zich wassen, beginnen rond te lopen, gefriemel met plastieken zakjes, redenen genoeg om niet meer te slapen. Ik doe dus mee met de meute en sta al om goed zes uur klaar om te vertrekken. Toch neem ik nog rustig mijn ontbijt zodat ik om 6u35 de abdij van Roncevalles verlaat. En ik ben zeker niet de eerste, velen zijn al voor mij vertrokken.







Even verder stop ik aan de eerste winkel die ik tegenkom. In de winkel speelt volle bak klassieke muziek, is het om de pelgrims wakker te maken of moet de winkelier een zetje krijgen, ik weet het niet, maar de muziek werkt wel uitnodigend. Ik koop een banaan, een appel, een pakje chorizo en ik bestel een brood. De winkelier kondigt aan dat het brood gratis is. Dus dat is meegenomen. Misschien is het brood van gisteren maar dat zal ik nauwelijks proeven.






 De weg is gemakkelijk te volgen. Bij wijze van spreken de autosnelweg naar Santiago. Daarmee bedoel ik dat ik net hetzelfde gevoel heb als ik op de autosnelweg in Frankrijk rijd. De weg is veilig, goed afgeschermd en je ziet niets van de omgeving. Zo vergaat het ook ons. Ondanks het feit dat de meeste pelgrims de weg ‘awesome ‘vinden, zijn wij, die al wat kilometers ervaring hebben in Frankrijk toch wat ontgoocheld. Ik heb een Wizard of Oz – gevoel op de mooi betegelde paden en verwacht elk moment een blikken man of een brullende leeuw, of een vogelverschrikker te zien verschijnen. Maar neen, ik ben in Spanje, op de camino richting Santiago.

In Burgette neem ik een eerste korte pauze in de plaatselijke café. Ik stel vast dat een thee één euro minder kost dan in Frankrijk. Sommige mensen zijn ontgoocheld dat ze bij hun koffie geen suiker of melk krijgen, maar ja, je bent hier in Spanje, dan moet je maar café con leche bestellen.






Ik was van plan om in Zubiri te stoppen (na 21 km), maar om goed 11u30 ben ik er al, veel te vroeg om in in checken in de alberge. Ik neem mijn middagpauze daar, maar besluit toch verder te gaan naar het volgende dorp, op zowat 5,6 km.

 Om 14 uur kom ik aan in Larrasoaña na 27,4 kilometers. Mijn voeten houden goed stand in de nieuwe schoenen, maar na de douche stel ik toch vast dat ik een blaar heb op mijn rechter hiel. Ik voel het nauwelijks. Het is eigenlijk mijn eerste blaar. Wij zien wel wat dat morgen geeft.



 Onderweg heb ik heel wat ontmoetingen, en blijkbaar zijn de Zuid-Afrikanen het meest toegankelijk. Met hen heb ik blijkbaar gemakkelijkst contact. Het Frans is hier totaal verdwenen, Engels is nu de voertal geworden. Het is niet mijn beste taal, maar ik trek mijn plan.



In Larrasoaña heb ik plaats in de gemeentelijke herberg, eenvoudig maar proper. Ik ontmoet er veel volk die ik al ken of die ik herken van onderweg. Het is  vooral een Amerikaanse bedoening, leuk, maar naar de avond toe veel lawaai. Voor hen is  de camino één groot feest. Het zijn vooral jonge gasten die tussen hun studies door de camino komen lopen. Met enkelen heb ik een goed contact en adressen worden uitgewisseld. Je weet maar nooit dat je eens  de buurt bent.
Een nieuwe dag, niet te vergelijken met alle vorige. Alle dagen zullen anders zijn dan wat wij al hebben meegemaakt...