Dag 45: Sorges - Perigueux (24 km - 1107 km)

Vandaag gaat de etappe naar de laatste stad van meer dan 30.000 inwoners die wij tegenkomen op Frans grondgebied, Perigueux.
Na het ontbijt vertrekken wij. Over de afwas en de opkuis moeten wij ons deze morgen geen zorgen maken. De hospita zorgt hier voor. De route heeft een heel ander verloop dan deze in mijn gids. Gisteren heb ik de nieuwe route op mijn kaart overgetekend zodat ik ten allen tijde weet waar ik mij bevind. Ik reken op een goede bewegwijzering om mij op de moeilijke plaatsen te helpen. En de route beloofd mooi te worden. Ondanks het feit dat wij weer een grote agglomeratie binnengaan is er toch veel groen op de kaart te zien. Het is al warm om 7u20 en ik kan in t-shirt vertrekken, dat is al even geleden. En het gaat heel goed vooruit. Op drie uren leg ik 16 kilometer af, rustpauze en stops voor foto’s inbegrepen. Mijn gemiddelde ligt weer op een aanvaardbaar niveau. En ik heb weinig last van mijn tenen. Toch moet ik mij niet haasten want wij kunnen pas op 16 uur in de herberg. Deze keer is de aanlooproute naar de stad werkelijk heel goed. Ik loop 85% van het parcours in het bos, dat bovendien voor de nodige koelte zorgt.





 En weer word ik geconfronteerd met de veelheid van bewegwijzering, met allemaal hetzelfde doel, maar een andere weg. Ik heb het hier al eerder over gehad maar nu heb ik een paaltje kunnen fotograferen met alle verschillende symbolen bij elkaar. Over verspilling gesproken. Maar van een ding kan ik zeker zijn, hier hangen meer dan genoeg pijlen, tenminste als je blijft opletten.




 Laurence due een kwartiertje voor mij vertrokken was heeft dat mogen ondervinden. Herman heeft haar weer op het goede spoor kunnen brengen. Dus het parcours was van het betere niveau dan wat wij hier gewoon zijn. Kort na mijn vertrek kom ik een wegwijzer tegen van de GR654 die nog 1210 kilometer aangeeft, dat zal er niet ver naast zijn. Morgen ben ik in principe wat de kilometers betreft in de helft van het parcours.

 Het bos van Lanmarie is immens. Ik loop zeker gedurende 12 kilometer in het bos. Verschillende panelen kondigen het wild dat in de bossen leeft aan: vooral everzwijnen, herten en dassen. Ik probeer zo weinig mogelijk lawaai te maken maar toch zie ik weer geen enkel dier, op een eekhoorntje na. Midden in het bos passeer ik een kampeerplaats met allemaal stevige tenten. De plaats is niet met de auto bereikbaar, dus iets voor echte avonturiers, maar vooral voor mensen die de totale rust willen opzoeken. Je zit hier ook midden in een waar wandelparadijs.


  Op de kruising van de vele paden neem ik een pauze.




 En dan gaat het verder richting bebouwde kom, waar ik eerst langs een stukje gevaarlijke departementale weg moet. In een paar elkaar opvolgende scherpe bochten is het helemaal niet veilig en ik versnel nog om daar zo rap mogelijk weg te zijn.







Om iets voor 12 uur arriveer ik aan de kathedraal van Perigueux, net te laat voor mijn stempel, want tussen 12 en 14 uur is alles hier onherroepelijk gesloten. Ik kan de tijd nemen om de Byzanthijnse kathedraal te bewonderen. Daarna trek ik de stad in, met mijn rugzak op mijn rug, ik raad het niemand aan. Dus beland ik op een terrasje waar ik rustig de tijd dood met wat eten en nietsdoen.

 Om 15 uur ga ik eerst naar het infokantoor toerisme waar ik een stempel krijg. Dan terug naar de kathedraal voor en tweede stempel (deze is mooier). Er is een gids die ons uitnodigde om de toer van de kerk te volgen en daar ga ik graag op in. Een beetje cultuur is altijd meegenomen.

 En dan gaat het richting station, naar de herberg van het genootschap van de Périgord-Limousin, in de Rue Gambeta 83. Stipt om 16 uur gaat de deur open en worden wij onthaald. De herberg is nieuw ingericht en meteen ook de permanentie van het genootschap. Ook hier wordt de herberg uitgebaat door vrijwilligers. Alles is hier aanwezig, alleen de was miet met de hand gedaan worden, maar een kleine droogzwierder en de zon zorg er voor dat alles binnen het uur weer droog is. Wij zijn hier met 5 pelgrims: Herman, het Frans trio en ik. Voor de Fransen zit het er op, zijn gingen van Vézelay naar Perigueux en keren morgen terug naar huis.


 Michel die verpleegster is laat nog de helft van haar apotheek aan ons over, zalf, tape, enz... Zij bekijkt nog eens mijn eksterogen (oog moet ik zeggen )want eentje is zogoed als verdwenen. Ik liep vandaag zeker langs 10 apotheken om de stof voor de rondellen te vinden maar tevergeefs. Wij zien wel hoe wij dit in we toekomst aanpakken.









Morgen ga ik naar Saint Astier, een etappe van goed 24 km. Weer geen rustdag hoor ik u zeggen. Maar met drie halve etappes de laatste drie dagen heb ik mijn rustdag gehad. Morgen moet ik reserveren tot volgende week maandag, want met de feestdagen zal alles gesloten zijn. Zo gaat het vooruit natuurlijk.