Dag 55: Roquefort-de-Marsan - Mont-de-Marsan (31,1 km - 1346,1 km)

Een tweede dertiger op rij vandaag, van Roquefort naar Mont-de-Marsan, de laatste grote stad op Frans grondgebied.

Wij lopen vandaag nog steeds in de bossen. Na het verlaten van Roquefort gaat het langs een mooie landweg die mij weer doet denken aan wandelingen in de Kempen. Na enkele kilometers gaat het dan verder op asfalt richting Bostens. Het eerste mooie kerkje dat ik tegenkom is in Corbleu, het is echter niet open.

 De gemeente Bostens is de pelgrims heel goed gezind. Naast het kerkje is een ruimte voorzien waar pelgrims even kunnen verpozen. Het lokaal is echt heel authentiek ingericht. Je kunt er ook een koffie of thee zetten. Voor ik vertrek zet ik nog de plaatselijke stempel in mijn boekje, dat maakt weer een extraatje vandaag.









 Het kerkje mag gezien worden, zowel binnen- als buitenkant. Als ik binnenga floept het licht aan , begint een mooi muziekje te spelen, dat kom je niet alle dagen tegen.



Een eigenaardigheid is de stenen preekstoel (of een restant van het origineel) dat aan de muur hangt. Er leidt echter geen trap naartoe, dus hij doet enkel dienst als decoratie.

 Ik loop de hele tijd langs enorm grote eigendommen, grote lappen grond met een groot huis er op, of met een zwembad in de tuin, of met een oprit of toegangsweg van tientallen meters lang. Hier wonen duidelijk geen arme mensen. Het bos is in vele stukken verkaveld en zal hier dus stilaan verdwijnen.

Onderweg naar Bougue passeer ik een waterpunt ingewerkt in de omheining van een villa. Een mooie schelp en een kraantje met drinkbaar water. Ik trek een foto en vergeet mijn waterbak bij te vullen. Slim is dat niet.








 In Bougue houd ik mijn middagpauze aan de kerk, het is ondertussen 11u30. Terwijl ik op een bankje aan de kerk zit zie ik Michel en Kristin in mijn richting komen fietsen. Ik roep even en Kristin heeft mj gezien en zij maken rechtsomkeer. Van ver roept zij mij toe dat ze een pet meeheeft voor mij. Ik had mij ondertussen weer als piraat vermomd met mijn buff, om mijn hoofd toch wat tegen de zon te beschermen. Ik weet niet hoe ik hen kan bedanken, want een pet is echt onmisbaar. Ik zal er zorg voor dragen. Ondertussen is Herman hier ook aangekomen.

















En blijkbaar heb ik onderweg wat gemist, om de hoek staat een steen met vermelding: “Chemin St Jacques Bougue Compostelle 970 km”. Wanneer wij vertrekken poseren wij uitgebreid aan deze steen. Voor mij is het de eerste keer dat ik qua afstand een getal zie met maar drie cijfers. Het gaat vooruit!





Aan de Marie staat nog een steen met de aanmoediging “Ultreia”. Bougue heeft ook een refuge recht tegenover de kerk. Hier zijn pelgrims echt welkom.

 Wij nemen nog eens afscheid van Michel en Kristin, hun vakantie zit er bijna op, en ik bedank hen nogmaals voor de pet. En dan gaat het weer verder voor de laatste 9 kilometers.













 Die moeten afgelegd worden op de ‘voi verte’ een oude spoorwegbedding naar Mont-de-Marsan, een echt Ravelleke dus deze keer. Op deze strook van 9 km zijn twee rustpunten met picknictafels  waterpunt. Ook de fietsers vinden plaats om hun fiets te stallen. Enig nadeel voor de stappers: asfalt, en die knaagt aan de zool van mijn schoenen. Die zijn nu na ongeveer 1.500 km (inlopen inbegrepen) tot op de draad versleten. Op mijn hielen is de zool helemaal weg en ligt de tussenzool al bloot. Ik moet zo snel mogelijk nieuwe schoenen hebben voor er gaten in mijn kousen vallen. Morgen loop ik langs het winkelcentrum van de stad in de hoop een winkel te vinden, en anders zal het in Saint-Jean-Pied-de-Port moeten gebeuren.

 De gite is snel gevonden. Wij zijn hier met 4 pelgrims: Herman, Alice, Andre en ik. De refuge is goed uitgerust, niet zoals in Roquefort maar meer dan het gemiddelde. De bijdrage is eveneens ‘donativo’. Eten doe wij buitenhuis, in restaurant La Casa, waar een pelgrimsmenu te verkrijgen is voor 11,50 euro. Ze hebben WiFi, maar traag, zodat mijn foto’s grotendeels richting ‘icloud’ gestuurd worden. Meer zit er niet in.
















Tijdens het laatste stuk van de etappe moet ik terugdenken aan het moment aan de steen met ‘nog 970 km’. Ik ben nu op enkele dagen van de Spaanse grens en ondertussen 1.345 km onderweg. Ik moet terugdenken aan mijn vertrek en de periode ervoor,  waar ik aan heel wat familieleden en vrienden beloofde aan hen te denken onderweg of bij aankomst in Santiago de Compostela. Ik denk dan aan de 3 steentjes die ik sinds dag 1 meedraag, in mijn rugzak en in mijn gedachten,: dat van ons ma, van Lieve Steps en van mezelf, de intenties van parochianen, vrienden en  familie, mensen die om een gebed vroegen zowel thuis als onderweg. Dikwijls speelde het door mijn hoofd wat er zou gebeuren indien ik die beloftes niet zou kunnen nakomen, wat als ik forfait moet geven? Maar het zijn ook deze intenties en beloftes, die steentjes die ik meedraag die mij de kracht gegeven hebben om verder te gaan en door te zetten. Zij maken ook  deel uit van de weg die ik ga, de weg die met de dag korter wordt.