Dag 54: Captieux - Roquefort-de-Marsan (34 km - 1315 km)

Een lange etappe vandaag. Volgens mijn verouderde gids 29 kilometer, maar het zouden er uiteindelijk ongeveer 34 kilometer worden. Ik was onderweg van 7u30 tot 15u15, en heb heel de weg flink doorgestapt. Ik maakte slechts één grote middagpauze in de enige plaats waar enig teken van leven was: Bourriot-Bergonce, na ongeveer 20 km. Tot zover de korte inleiding.
Al bij al heb ik deze nacht toch goed geslapen. De matras was keihard, alsof het een plank was met enkele dekens op. De hotelier was vanmorgen al een heel stuk vriendelijker. Tenslotte waren zijn centen al binnen. Het ontbijt was correct: croissant, brood, confituur en thee. De man geeft ons nog de raad mee om voldoende eten en drinken mee te nemen want onderweg is niets te vinden.



 Na een wandeling door Captieux kom ik weer op de oude spoorwegbedding voor een tweede Ravelleke. Eigenlijk is ‘Ravel’ niet helemaal juist, want het is meer een wandelpad dan een fietspad. Met een toerfiets zou ik dit niet doen, maar met de MTB kan het best. Gedurende twee uren stap ik in quasi hetzelfde landschap, bossen met  pijnbomen (pin’s), en ook regelmatig stroken met eiken.

 Voor de nieuwe autostrade A65 moet ik een omweg maken naar de dichst gelegen brug. Maar de weg is goed bewegwijzerd, dus geen probleem. En gelukkig maar, want met mijn gids kom ik er niet meer.



 Aan de andere kant van de autostrade kom ik in de Landes terecht, met een nieuwe bewegwijzering. De pijlen volgen elkaar snel op en geven een veilig gevoel, hier kan je onmogelijk verkeerd lopen. Hier leveren de vrijwilligers van de Société Landaise des Amis de Saint Jacques schitterend werk.

Midden in de bossen is opeens een hele strook, vele hectares, omgevormd tot landbouwgrond. Rechts van de weg staan de boontjes enkele dagen boven de grond, en links van de weg staat zo ver het oog reikt niets anders dan mais.
























Na een paar bochten kom ik langs een eendenkwekerij. Hier lopen tienduizenden eenden, in vrije uitloop. Het pad ziet wit van de dons en de pluimpjes die over het hek gewaaid zijn. Rond het immense domein is een schrikdraad geïnstalleerd, waarschijnlijk om hongerige wolven en andere rovers op afstand te houden.



















 Rond de middag kom ik aan in Bourriot-Bergence, het enige dorp dat ik tegenkom. Ik heb wat een Bokrijk-gevoel als ik hier rondkijk. In het dorp is een café-tabac-restaurant-epicerie-post-chambres d’hôte, alles in één. Ik vraag of ik op het terras mijn boterhammen mag opeten, en het mag. Dus het klopt niet helemaal als men zegt dat op deze etappe onderweg niets te vinden is. Er zijn ook nog twee boerderijen waar je mag aankloppen voor waterbevoorrading. Alles staat bewegwijzerd.



 En dan gaat het weer verder langs steeds hetzelfde uitziende paden. Ik krijg soms het gevoel dat ik in een groot militair oefenterrein rondloop. De militairen die dit lezen zullen dit wel begrijpen: onherbergzaam, zand, zand en nog eens zand. Maar mooi! Door de regelmatige regenbuien, soms zelfs hevige, en door de warmte stijgt hier permanent een damp op die lekker geurt naar dennennaalden. Ik weet het, je kunt dat ook in flesjes kopen, maar hier krijg je dit gratis en is het puur natuur.



Wat ik onderweg gemist heb vandaag? In Retjons staat een born met vermelding ‘1000 km’, maar daarvoor moest een variant met kleine omweg (2,5 km)  gedaan worden. De kapel (kerk) van Lugaut met mooie middeleeuwse muurschilderingen, met kleine omweg (600 m), maar er stond op de afslag dat de kerk niet open was. En wanneer de etappe meer dan 30 kilometer is heb ik niet veel zin meer om nog omwegen te maken.

In Roquefort-de-Marsan ga ik de sleutel van de refuge afhalen in café de la paix, ik krijg er ook mijn stempel. De refuge is een pareltje, proficiat vrijwilligers van Roquefort.









Hier is plaats voor 8 pelgrims en twee hospitaliera's (maar deze twee zijn ervaren)











 De gite heeft werkelijk alles, en bovenal een rijk gevulde ijskast. Op de tafel ligt een papier dat aankondigt dat er confit de canard klaarstaat in de frigo. Ook aardappelen en eendenvet zijn voldoende aanwezig. Ik ga nog sla en tomaten kopen en Herman en ik gaan aan de slag om een superlekker maal klaar te maken.











 Ondertussen draaien de wasmachine en de droogkast op volle toeren. Morgen vertrekken wij weer met propere kledij.










 En dit alles voor een donativo (vrijwillige bijdrage), die wat mij betreft morgen royaal zal zijn. Het slechte hotel is al vergeten. Een vrijwilligster van het genootschap komt nog even checken of wij niets te kort komen. Ik bedank de mevrouw uitvoerig en prijs haar en haar collega's de hemel in. Volgens haar doen ze gewoon hun best en is het morgen in Mont-de-Marsan nog beter. Kan dit???