Dag 61: Ostabat - Saint-Jean-Pied-de-Port (21 km - 1482,9 km)

Vandaag ging de etappe van Ostabat naar St Jean Pied de Port, ongeveer 21 kilometer. Na het ontbijt in de Ferme-Auberge ga ik onmiddellijk van start. Ik hoop voor de middag aan te komen omdat ik toch wel een en ander te regelen heb. Ik heb deze nacht slecht geslapen, misschien door die zorgen ofwel door het late uur van het avondmaal waar ik maar niet gewoon aan geraak (en in Spanje wordt het nog een uur later). De mist hangt in de vallei over de bergen wanneer de zon aan hoogte wint. Het is een wondermooi plaatje.

 Vandaag zijn er maar weinig hoogtemeters. De weg blijft altijd in de buurt van de departementale- of nationale weg. Men wil de pelgrims waarschijnlijk wat sparen voor de oversteek van de Pyreneeën de volgende dag. Hier staat heel de streek langs de camino  het teken van Sat Jacques, veel meer dan wij tot nu toe gewend waren.






 De eerste curiositeit is het Kruis van Galzetaburu uit de XVIIIde eeuw in Lamarthe.





















 Even verder neem ik een bananenpauze aan e picknictafel. Mensen langs de weg proberen een graantje mee te pikken door een rustplaats aan te bieden waar je een koffie of iets anders kunt krijgen. Krijgen us het juiste woord niet, maar je wordt wel hartelijk welkom geheten. Een tweede stop maak ik aan het chateaux d’Apat. Ik kan niets meer over het kasteel vertellen, gewoon omdat ik er niet meer info over heb. Even verder zie ik een reclamebord hangen voor de Boutique du Pèlerin, nog 5 kilometer.

 In St Jean le Vieux staat nog een mooi kerkje.

 Wat mij hier opvalt in de kerken zijn de balkons waar de kerkgangers ook kunnen plaatsnemen. Dat zal dan wel voor vroegere tijden geweest zijn, toen de kerken nog vol liepen.




En dan gaat het verder naar St-Jean-Pied-de-Port. Voor 12 uur kom ik er niet meer dus ik laat het tempo wat zakken. Het is 12u15 als ik door de Porte Saint Jacques de stad binnenstap.

 Het onthaal is 100 meter verder in de Rue de la Citadelle nr 39. Ik wordt vriendelijk ontvangen, krijg mijn stempel en heel veel uitleg. Een overzicht: lijst met refuges langs de route met interessante info over winkels, bars en geldautomaten; lijst met de etappes met terreindoorsnede en hoogteverschillen; formulier met uitleg over de etappe naar Ronceveaux; en een plannetje van St Jean. Hier zijn overnachtingsmogelijkheden genoeg en blijkbaar, in tegenstelling tot wat men ons altijd heeft wijsgemaakt, kan je toch best reserveren op voorhand. Wij hadden dit niet gedaan dus was het wachten tot de deur opengaat vanaf 14u of later. In de eerste refuge hebben wij pech, volzet, dus voor niets gewacht.




 Ik was al eens gaan informeren bij de parochiële refuge waar nog plaats was en waar je 20 euro betaalt voor overnachting, avondmaal en ontbijt. Wij besluiten om onmiddellijk daar te reserveren en dalen af naar de Rue d’Espagne. Daar hebben wij prijs, er is nog plaats. Wij worden er geconfronteerd met nieuwe regeltjes. Schoenen en stokken mogen niet mee naar binnen, dat wisten wij al, maar nu moet ook de rugzak beneden blijven. Men heeft schrik dat mensen de beruchte bedbugs of andere vervelende beestjes mee naar binnen brengen. Het is aanpassen, maar er is weinig keuze, en het laat je weer even nadenken over de pakwijze van de rugzak. Er zijn hier twee dortoirs, eentje met 10 bedden en eentje met drie bedden en 4 hospitaliera’s en alles is volzet.








 Het avondmaal is in internationaal gezelschap: Belgen, Fransen, een Ierse jonge vrouw en een jonge man uit Oklahoma en nog een Engelssprekende man wiens nationaliteit ik niet meer ken. Op het menu: groentensoep; radijsjes met zout, boter en brood; asperges; omelet met champignons; salade; complot met koekjes en yoghurt. Meer dan voldoende en lekker. Als beloning mogen wij allen samen de afwas doen. De klus is in een wip geklaard. En dan wordt het stil en zoekt iedereen zijn bed op. De klim van morgen boezemt toch wat schrik in.

Ik heb ondertussen beslist om het er toch op te wagen en morgen verder te trekken met mijn nieuwe schoenen. Regelmatig stoppen en niet te snel gaan, het zijn twee dingen die ik nogal eens durf vergeten, maar morgen zal ik er extra op letten.
Morgen stap ik voor alle mensen die onderweg zijn, en wie is dat niet... Maar morgen meer hierover. Nu is het tijd om af te sluiten, alleen mijn lucht brandt nog op de dortoir en ik wil niemand storen. Tot morgen!