Dag 39: Les Billanges - Saint-leonard-de-Noblat (19,8 km - 966,6 km)

De ontbijttafel stond al klaar van gisteravond. Wij moesten enkel nog water koken voor de thee en koffie zetten. Van zodra er ’s morgens iemand begint te rommelen is meteen ook iedereen wakker en in de weer. Er is maar een lavabo en een toilet dus is het beurt afwachten. Wij nemen samen het ontbijt en kijken al vooruit naar de eindbestemming in Saint-Leonard-de-Noblat. Er kon niet gereserveerd worden, dus wie eerst aankomt heeft eerst plaats. Men verzekerde ons echter dat er voldoende plaats is en dat er altijd wel een oplossing gevonden wordt.
Het waait flink buiten (en ook binnen, gezien de ouderdom en de staat van de woning) en donkere wolken hangen boven ons als wij de gite verlaten. Maar buiten enkele druppels blijft het droog. De wind blaast ook het gras droog  zo blijven de voeten dat ook. Vandaag is het weer behoorlijk stijgen en dalen, niet zoals de laatste twee dagen maar toch krijgen wij weer heel wat hoogteverschil te overbruggen. De eerste drie kwartier gaan weer over de departementale weg (D5), waarna wij snel in aan de Pont du Dongon komen. Hier steken wij de brede rivier, de Taurion over.

 Vanaf dan gaat het weer omhoog langs kleine wegjes tot in Chatenet-en-Dongon. In een cafeetje nemen wij onze eerste pauze, het is even over tien uur en de mannen zitten er al aan de witte wijn. Voor ons volstaat een cola, gewoon wat suikers opslaan (ik weet het, dit zijn niet de goede suikers). En dan verlaten wij de departementale om verder te gaan over witte baantjes, vaak geasfalteerd, dan weer over een keienpad, of over een graspad. Telkens weer omhoog en weer naar beneden, met mooie vergezichten.

 Wat verderop zie ik een wegwijzer naar Lourdes, ben ik dan al zo ver in Frankrijk? Neen natuurlijk, Lourdes is hier een klein lieu  van in totaal 3 huizen.

 Aan de rand van een bos staat een wegwijzer naar ‘le tronc du pèlerin’ en vanaf dan hangen er regelmatig teksten aan een boom of paaltje.













Even verderop valt mijn mond open van verwondering. Op en rond een stuk tronk is een heel scenario gebouwd rond de Camino. Vlagjes, lintjes, beeldjes, schelpen, kabouters, tot zelfs wandelschoenen versieren het stuk boom en de omgeving errond. Herman komt ook net aangelopen en zo kunnen wij foto’s maken want dit is  wel een uniek plaatsje. In een munitiekoffertje vinden wij nog een gulden boek en twee stempels die snel in het stempelboekje komen. Dat betekent 3 stempels vandaag, dat mag niet elke dag gebeuren of mijn boekje wordt te klein.

 En dan gaat het weer verder omhoog richting Saint-Leonard-de-Noblat, meestal in stijgende lijn.

Rond 13u kom ik als eerste aan de kerk en ga vervolgens op zoek naar de gite. De papeterie waar de sleutel moet afgehaald worden is verhuisd, maar een vriendelijke dame wijst mij de weg en gaat mee met mij. De winkel is gesloten maar zij kent de schoonmoeder van de winkelierster en die kent waarschijnlijk ook de code om binnen te geraken. En inderdaad, na een telefoontje ken ik de code en kan de gite gaan verkennen. Er zijn drie kamers en 8 bedden. Herman is ook aangekomen en later komen de drie Fransen en een Nederlandse fietster er ook nog bij. Gust slaapt vandaag op een ander adres. De gite is zeer goed uitgerust, zelfs een wasmachine en droogkast is voorhanden. Dus dit is een uitgelaten moment om alle kledij eens grondig te wassen in de zekerheid dat morgen alles droog zal zijn. Gisteren zijn onze kleren vochtig gebleven. Negentig procent van de warmte van een open haard verdwijnt in de schouw, dus het enige resultaat was klamme kleren die naar de rook stonken. Op gebied van WiFi was deze kleine stad een ramp. In geen enkel café of restaurant aanwezig, enkel in de bib. Dus ik ga naar de bib en op een klein uurtje krijg ik er 10 foto’s van gisteren door, dan geef ik het op, de foto’s van vandaag zullen voor later zijn. Ik veronderstel dat dit in Limoges geen probleem zal zijn, maar je weet maar nooit natuurlijk. Ondanks de aanwezige mogelijkheid om te kokkerellen gaan Herman en ik toch in de stad een pizza eten. In de pizzeria kom ik nog het Franse koppel tegen die enkele dagen op dezelfde locatie sliepen als ik. Zij keren morgen terug naar huis, naar Pas de Calais. In juli vertrekken zij vanaf hier voor de volgende 8 dagen op de camino.

Ik  kreeg vandaag nog een telefoontje vanuit Grembergen, van  ons ma om te melden dat het niet goed gaat met mijn peter. En terwijl ik dit zit te schrijven krijg ik van Wim bericht dat hij overleden is. Morgen ga ik de hele dag voor hem op stap en eindig de dag in de kathedraal van Limoges.