Dag 42: Flavignac - La Coquille (30,1 km 1046,7 km)

Wij zijn al vroeg wakker. Opstaan is routine geworden. Als je met meerdere mensen in een gite, of deze keer in een chalet, verblijft moet je wat op elkaar afstemmen. Deze keer hebben wij geen water en sanitair in de chalet en dat maakt het nog wat moeilijker. Wassen, eten, afwas doen, voeten klaarmaken, opkuisen en  afval wegbrengen. Het gebeurt allemaal zonder veel woorden. De gezamenlijke taken worden uitgevoerd: de ene zet water op voor koffie en thee, de andere doet de afwas, de ene kuist de boel op en de andere brengt de sleutel weg (deze keer was het een heel eindje). Het vraagt wat tijd, vandaar het vroege uur om op te staan. Bovendien moeten er veel kilometers gedaan worden. op het einde van de etappe zal blijken dat ik vandaag 30,1 kilometer heb afgelegd (ipv 28,3 km zoals aangekondigd in de gids).

Ik ben nog maar goed weg en hoor een eerste donderslag, het zal de voorbode zijn van veel regen vandaag. De poncho gaat aan  en voor de eerste stevige bui ga ik schuilen onder een rij haagbeuk. Maar ik kan hier niet blijven staan natuurlijk, dus gaat de tocht gewoon verder.










Opeens hoor ik een gekend geluid van een vogel, een soort ‘leo-roep’ van een pauw. Alleen zie ik het diertje nergens. Ik vorder nog enkele tientallen meters en hoor het geluid nu echt dichtbij, terwijl ik niet in de buurt ben van een boerderij of huis. En dan hoor ik de r

oep vlak boven mij, ik kijk omhoog en zie de pauw zeker 10 meter hoog in de boom zitten. Ik wist niet dat die beestjes zo hoog vlogen, en als een pauw niet in het wild leeft dan is deze toch wel een eind van huis.



 Even voor Pageas mis ik een afslag, (niet de laatste keer vandaag) ondanks de zeer goede bewegwijzering. Ik kom op de N21 terecht, normaal een zeer drukke weg, maar vandaag is het hier in Frankrijk een feestdag, dus is er weinig verkeer. Ik besluit niet terug te keren maar de route national te nemen die mij ook naar Châlus brengt.  In dit stadje kies ik er voor om nog even door te gaan op deze weg en een kilometer verder terug de voorzien route te nemen. En dan stopt er een auto met Nederlandse nummerplaat naast mij: “mijnheer, u bent van de route geraakt.” “Dat weet ik,” antwoord ik. “Als u deze weg verder volgt, komt u automatisch terug op de juiste route ”, gaat het verder. “Dat weet ik ook” antwoord ik. Vriendelijke mensen, die Nederlanders die hier een huisje hebben, en verloren gelopen pelgrims terug op de juiste weg willen brengen. Ondertussen regent het niet meer en is de zon komen piepen, wel waait er een koude wind.

 Ik neem mijn eerste pauze na bijna vier uren stappen in Firbeix, een dorp aan de N21. Er is een kleine waterplas met picknictafels en daar kan ik rustig eten. Ter hoogte van dit rustpunt staat een wegwijzer voor de pelgrims: La Coquille 9,5 km”.




 Dus nog twee uurtjes en wij zijn binnen. Maar vanaf daar klopt de wegbeschrijving helemaal niet meer met de bewegwijzering. De plaatselijke Compostella-vereniging heeft duchtig aan het parcours gesleuteld (ook de volgende dagen wordt dat een probleem). Ik beslis de pijlen te volgen, maar meer dan twee en een half uur later moet ik besluiten dat dit geen goede beslissing was. Het is bovendien terug beginnen regenen en de bewegwijzer leidt mij langs kleine nauwelijks belopen paadjes, door bossen, door weides, langs beken, paden met lang bat gras, enz... Gevolg, ik ben terug kliedernat, mijn schoenen zijn doorweekt, en de moraal zat even diep. Je moet weten dat ik dus meer dan twee uur geleden een wegwijzer zag staan met nog 6 km naar La Coquille. Ja, ik heb meermaals gevloekt!





                                                                                                                                                                          In La Coquille aangekomen ga ik direct naar de gite, Herman is ook al aangekomen .  
 Voor het eerst op mijn weg kom ik in een  
herberg met hospitaliera’s, twee vrijwilligers uit Marseille, Bea en Denis, die de gite veertien dagen uitbaten. En ik moet zeggen, dit is een mooie ervaring. Bea en Denis zijn erg met hun pelgrims begaan. Thee en koekjes bij aankomst, vriendelijk en warm ontvangst, behulpzaam: de mama en papa van de herberg. De douche doet deugd, en nu is het zaak om de kleren droog te krijgen, wassen zit er niet in vandaag. Er wordt nog een pelgrim verwacht maar die komt uiteindelijk niet opdagen. En om 19 uur gaan wij aan tafel en krijgen een serieuze maaltijd voorgeschoteld. Alsof wij veronderstelt worden uitgehongerd te zijn worden wij aangemoedigd om toch nog een stukje te nemen. Wat over blijft gaat in folie en kunnen wij morgen meenemen. Starten doen wij met radijsjes, boter en brood (idem als in Bourges). Dan salade van rucola met een taart met spinazie. De hoofdschotel: Provençaalse ratatouille met varkenslapje met mosterd. Nagerecht: verse fruitsla met slagroom, besprenkeld met Armagnac en om af te ronden nog een kaasschotel. Wij kiezen een  fles rode Bergerac. Samen met het logement en het ontbijt betalen wij hier 20€. De hospitaliera’s hebben pakken ervaring op de camino en andere lange-afstandspaden en vertellen er op los, maar zijn evengoed geïnteresseerd in onze verhalen. Het gaat er heel hartelijk aan toe. Voor mij was dit een nieuwe ervaring.

Tot slot zingen wij samen het Ultreïa-lied.
Tous les matin nous prenons Le chemin,
Tous les matin nous allons plus loin.
Jour après jour, la route nous appele,
C’est la voie de Compostelle.
Ultreïa! Ultreïa! Et suseia Deus adjuva nos!

De andere strofes zijn voor een volgende keer.