Dag 38: Bénévent-l'Abbaye - Les Billanges (26 km - 946,8 km)

Vandaag gaat de etappe naar het hoogste punt van de Via Lemovicensis. Aan de ontbijttafel legt de gastheer uit dat er een andere, en interessantere mogelijkheid is om naar Les Billanges te gaan. Hij raadt mij aan om vanaf Saint Goussaud de GR654 te volgen. Ten eerste is deze weg korter, en logischer en ten tweede weet hij dat er vanaf daar geen bewegwijzering meer is op het voorziene traject. Ik krijg van hem nog de kaarten en de wegbeschrijving mee als ik beloof om die in de gite bij Francoise achter te laten. Op het hele traject is ook geen bevoorrading te vinden dus stop ik aan de Carrefour van Bénévent-l’Abbaye voor de nodige inkopen: appel, banaan, brood en thee (weer chocolade vergeten). Langs de D914 loop ik tot in Marsac. Ondertussen ben ik het Frans koppel, Gust en Herman al tegengekomen.  Het Franse trio is ook op hetzelfde parcours. Het wordt hier met de dag drukker en drukker. Dat zie je ook aan de kleine reclameborden voor gites en chambres d’hotes die hier overal op het parcours opduiken. En vanaf dan gaat het omhoog. Eerst nog over een asfaltweg tot in de gehuchtjes Les Rorgues, Arrènes, La Ronze en Champegaud. Vanaf dan gaat het via een weggetje de bossen in, steeds hoger. Het weggetje is een echte ‘potenbreker’ op sommige plaatsen, maar dat maakt het juist zo interessant. Het Ardennengevoel komt weer boven, dit is het echte werk, veel leuker dan urenlang op of langs departementale wegen te lopen.
















 En dan kom ik aan in Saint-Goussaud op een hoogte van 668 meter, volgens de Lepère-gids het hoogste punt. Bij het binnenkomen van het dorpje staat een ‘lanterne des morts’. Die XIIde eeuwse bouwsels zijn hier in de streek vaak te vinden in de buurt van kerkhoven. De stenen constructies zijn meestal tussen de 8 en de 15 meter hoog, met op de top een lantaarn-vorm en dikwijls ook nog een kruis. Zij stonden opgesteld in reeksen van 4 of 6 pilaren. De juiste herkomst is niet bekend maar men vermoed dat het een oud Keltisch gebruik is. Het licht van de lantaarn moest de verdwaalde zielen naar de eeuwige rustplaats begeleiden. Voila, weer een stukje cultuur.





 In het dorpje stond nog een ouder koppel buiten en ik sprak hen aan. Zij bleken goed op de hoogte te zijn van de verschillende wegen door het dorp en zij hadden zelfs een stempel met Sint-Jacobsschelp. Dit extraatje was zeer welkom in mijn stempelboekje. Aan het kerkje neem ik mijn middagpauze, het is nog maar 11 uur maar het ziet er naar uit dat dit wel eens de laatste mogelijke plaats kan zijn waar je kunt zitten, al is het maar op een muurtje. Ondertussen zijn Herman, Gust en de Fransen ook aangekomen. Vanaf hier gaan wij dus verder op de GR654 die goed aangeduid is met rood-witte markeringen. En wij gaan nog verder omhoog, tot de Puy de Jouer op 694 meter (dit is dan het hoogste punt). Daar bevinden zich nog restanten van een Gallo-Romeinse site maar die heb ik niet gezien.



 En dan duiken wij weer naar beneden, want Les Billanges ligt bijna 400 meter lager. Wij hebben dus toch wel wat hoogtemeters gedaan vandaag en dat voel ik in mijn benen. Het is goed wandelen in de bossen. Van mij mogen er nog veel dagen komen op dit soort terrein. Ondanks de aangekondigde regen blijft het de hele dag droog en mijn poncho verdwijnt terug in de rugzak.










 Rond 14 uur kom ik aan in Les Billanges en snel vinden wij de gite bij Francoise. Een voor een druppel de anderen hier ook binnen, wij zijn hier vanavond met 6 pelgrims, 3 Belgen en 3 Fransen. Francoise is er nog niet maar had ons bij de reservering gezegd dat de deur open is en dat wij ons maar moesten installeren. De douche doet deugd en ik profiteer van het droge weer om mijn kleren wat te wassen. Maar het wordt snel onweerachtig en dan hoop ik maar dat alles tegen morgenvroeg droog is.



 Met zessen aan de tafel, de tafel bij Francoise. Wij krijgen een grote kom spaghetti voorgeschoteld en een saus op basis van enkele blikken groentenmaceduan, met wat oosterse invloeden (ik zag o.a. citroengras en proefde sojasaus). Niet slecht maar toch een rare combinatie. Als dessert kregen wij een kom fruitsla. Francoise is keramiste en nogal kunstzinnig aangelegd, dat zie je al nog  voor je binnenkomt. Bij onze stempel kregen wij een kleine flyer van haar gite en een doosje kleurpotloden. Voor enkelen rond de tafel was dit al van in de kindertijd geleden dat zij nog eens gekleurd hadden. Voor anderen kwam zo het gesprek op kunst en moest ik mijn foto’s weer bovenhalen. Zo zie je maar, op de camino kom je van alles tegen...