Dag 60: Sauveterre-de-Béarn - Ostabat (24 km - 1461,9 km)

Dag 60: het gaat vooruit! De tijd staat niet stil, de kilometerteller ook niet.
Wij begonnen de dag in de chambre d’hôte met een mager uitgevallen ontbijt. Twee sneetjes toastbrood en twee stukjes cake per persoon. Aangezien ik zelf geen brood meer had van gisteren bleef ik toch wat op mijn honger zitten. Dus eerst nog eens passeren bij de bakker voor een bagette en een pain au chocolat (mijn eerste). Fruit heb ik ook niet meer maar rond de middag komen wij zeker aan in de eerste stad, Saint Palais.

 Het regent niet als wij vertrekken maar 500 meter verder, ter hoogte van de kerk, is het al van dat. Gelukkig duurt het niet te lang, maar door de dreigende lucht blijft de poncho de hele dag binnen handbereik.





 Net voorbij de stad, in Osserain, bij het oversteken van de brug over de Saison, kom ik in Baskenland terecht. Deze avond krijgen wij het horen dat Baskenland bestaat uit 7 provincies, drie in Frankrijk en 4 in Spanje. Er wonen ongeveer 500.000 Basken in Frankrijk, en een paar miljoen in Spanje. De Basken hebben hun eigen taal en eigen cultuur. Heel populair is hier het pelote, een soort kaatsen tegen een muur. En natuurlijk ook de stierengevechten en de corrida’s.
Vlakbij de kapel in Sussaute wordt ik aangevallen door een loslopende hond. Met ontblote tanden en veel lawaai komt hij op mij afgestormd en blijft dreigend rond mij draaien. Ik houd hem op afstand met mijn stokken maar dat helpt niet echt. Dan gebruik ik de truck die ik geleerd heb in de bergen en die werkt direct. Als ik doe alsof ik een steen opraap keert de hond zich om, ik moet dit maneuvreer wel enkele keren herhalen voor hij er definitief de brui aan geeft. Dat was in ieder geval 35 euro goedkoper dan het apparaat, Dazer, dat te koop is in de handel. Na de middagpauze en de inkopen trekken wij verder richting Ostabat.

 Maar eerst passeren wij de Stèle Gibraltar. La stèle de Gibraltar heeft niets te maken met de Britse enclave in het zuiden van Spanje dat wij beter kennen. Het komt van het Baskische woord chabaltatem. De steen is hier opgericht in 1964 om de plaats aan te duiden waar de drie routes naar Santiago  (Parijs, Vézelay en Le Puy) samenkomen.





 Vanaf hier is het gedaan met alleen te lopen op de camino. Ik kom zeker verschillende tientallen pelgrims en wandelaars tegen. Hier krijg je ook het echte berggevoel, al ben ik nog maar op een hoogte van 200 à 300 meter, maar het decor van de hoge Pyreneeën is schitterend

 De klim naar de Chapelle de Soyarce kruipt in de kleren maar de beloning met het uitzicht is overweldigend.

 En dan komen wij aan in Ostabat. Ostabat betekent hospitaal in de vallei. Izura in het Baskisch. Het is een klein dorp van ongeveer 230 inwoners, vooral veetelers, met koeien en schapen. Vroeger waren hier drie hospitalen om de pelgrims te herbergen. Hier passeerden miljoenen pelgrims sinds de middeleeuwen.

Wij logeren samen met 37 andere pelgrims in de Ferme-Auberge Gainko-Etxea ongeveer 1 kilometer voorbij Ostabat, maar op de route naar Saint-Jean-Pied-de-Port. Lucie doet hier op een strenge maar correcte manier de coordinatie en leidt de pelgrims naar de kamers. Maar eerst: “schoenen uit”. De kamers zijn heel netjes en met een mooi terras. Na de douche en de was is het rusten geblazen. Maar een Leffe kunnen wij niet aan ons laten voorbijgaan. Aan tafel is het een gezellige boel, wij zijn de enige Belgen en de enige niet-Frans-sprekenden, maar daar heeft niemand iets van gemerkt. Het gezelschap bestaat uit Fransen, Bretoenen, en Canadezen (uit Quebecq). Bernard, de gastheer, en volbloed Bask, animeert de avond met verhalen en liederen. Wij moeten uit volle borst meezingen. En rond 21u30 valt alles stil en gaat het licht uit. Iedereen trekt zich terug naar zijn kamer om vooral goed uitgerust de volgende etappe aan te vatten. Morgen wordt het een drukke dag, eerst een tocht van een goede 21 kilometer, dan inchecken in Saint-Jean, dan naar de post om mijn pakje af te halen en dan nog om nieuwe wandelschoenen. Mocht ik niet rondkomen dan neem ik er gewoon een rustdag bij, maar dat zien wij morgen dan wel weer.





Via Facebook kreeg ik een mooi en veelzeggend berichtje van Thomas: “je kan bijna aan het zottenkot beginnen. Veel plezier met het begin van het einde”. Inderdaad, hier verandert alles. Wij zullen zien wat wij er zelf van kunnen maken...