Dag 36: Crozant - La Souterraine (24,5 km 899,3 km )

De meeste regen wordt vandaag verwacht vanaf de middag. Dus om 7u45 ben ik al op pad.

















 Er valt een lichte motregen, net voldoende om toch mijn poncho aan te trekken. Ik verlaat Crozant langs een pad dat zeer snel daalt naar een snelstromend riviertje, de Sedelle.

 Langs dit riviertje loopt een wandeling in het teken van de expressionisten die hier hun kunstwerken hebben gecreëerd. Armand Guillaumin installeerde hier in 1893 zijn atelier en maakte hier pareltjes van het wondermooie landschap. Ik zeg het met zijn woorden: “Qu’il  existe au monde un pays aussi beau que Crozant, c’est possible, mais un plus beau je ne puis le croire!”






















 Het riviertje is serieus buiten haar oevers getreden door de overvloedige regen van gisteren en het water is roodbruin van de aarde die meegesleurd wordt in de stroomversnellingen. Samen met het landschap vóór Crozant zijn dit toch wel de mooiste plekjes die ik onderweg ben tegengekomen. Spijtig van het slechte weer dat niet toelaat om hier wat langer te vertoeven. Ondertussen is het opgehouden met regenen, dus mijn poncho mag voorlopig uit, ik zal hem maar niet te ver opbergen.

Aan een lavoir met picknictafel neem ik mijn eerste pauze, tijd voor mijn dagelijkse banaan.






 De stijl van de kerktorens is hier ook veranderd, de eglise Saint-Jacques in Saint-Germaine-Beaupré is daar een mooi voorbeeld van.











 Rond 12 uur zoek ik een cafeetje op aan het kerkplein in  Saint-Agnant-de-Versillat. Ik vraag of ik er mijn boterhammen mag opeten, en dat mag. Tot hiertoe zijn de wegen goed begaanbaar, veel asfalt maar wel goed om met min of meer droge voeten aan te komen. Maar dat was buiten de waard gerekend. De laatste vijf kilometers gaan langs een, volgens de gids, ‘agreable chemin de terre’. Laat die agreable er maar af, het regenweer en de passage van traktoren hebben van dit wegeltje op sommige plaatsen een  modderpoel gemaakt. Soms is er geen doorkomen aan en moet ik er door en in sommige plassen is het water veel te diep. Daar gaan mijn droge voeten.


 Op dit weggetje kom ik een soort brievenbus tegen met een Sint-jakobsschelp. In de doos, die aan een boom hangt, zit een soort gulden boek waar voorbijgangers iets in kunnen schrijven. Ik vind dat het wijselijk om bij deze vochtigheid het boek veilig in zijn plastieken zak en in de box te laten zitten.












 Tot overmaat van ramp begint het weer te regenen, dus poncho weer aan.  Het goede nieuws is dat ik op goed drie kilometer van La Souterraine ben, mijn bestemming voor vandaag. In de kerk is er onthaal voor de pelgrims en ik krijg er een mooie stempel







.











 De gite, aan de rand van de stad, is splinternieuw, slechts een jaar in gebruik. Alles is er kraaknet en nieuw. De gastvrouw, afkomstig van Reims, is hier vorig jaar komen wonen en is deze gite begonnen. Zij heeft in het verleden ook al stukken van de Camino gelopen en heeft haar leven in die zin een draai gegeven door deze gite te openen op de weg naar Compostela. Er zullen hier vandaag nog zes  andere pelgrims aankomen, waaronder het ondertussen gekende Franse trio. Mijn voeten komen redelijk droog uit mijn wandelschoenen, blijkbaar heeft het waterafstotende product waarmee ik gisteren mijn schoenen nog eens behandelde zijn effect niet gemist. Maar goed ook, anders zou dit niet meer doenbaar zijn. Er wordt nog regen voorspeld voor de volgende dagen, maar de temperaturen gaan toch wat omhoog. Wij zien wel, en nemen de dagen zoals ze komen...

Het is de eindeloos lopende pelgrim
die – zonder zich zorgen te maken
over de dag van morgen – 
vroeg in de ochtend, onbezorgd en opgewekt, vertrekt.
Immers, elke dag opnieuw op weg
richt hij zich op zijn bestemming.
(Auteur onbekend)