Dag 74: Burgos - Hontanas (32 km - 1805,7 km)

Vandaag maak ik kennis met de Meseta, de bij pelgrims beruchte Spaanse hoogvlakte.
Ik vertelde gisteren al kort over de slaapzaal in de herberg en de hokjes waarin wij liggen. Ondertussen ken ik ook de nadelen van het systeem ‘loft’, oftewel alles in een ruimte. Deze morgen was dan ook elk geluid hoorbaar. Daar er aan de rand van onze slaaphokken ook de wasbakken geïnstalleerd waren was het er al behoorlijk druk vanaf vijf uur. Ook de douches maken deel uit van dezelfde open ruimte. De ruimte geeft rechtstreeks uit op het grote terras waar de verstokte rokers hun sigaretje opsteken van op het moment dat hun ogen open zijn, gevolg: sigarettenrook tot in je bed. En aangezien er op de slaapzalen geen stoelen staan en het licht uit blijft tot zes uur (gelukkig) zit iedereen zich in de eetzaal klaar te maken waardoor er bijna geen plaats is voor mensen die willen eten. Je ziet het, het is eenvoudig om 100 of 150 bedden te plaatsen, maar ook ruimte voorzien om al deze mensen behoorlijk rust te geven is nog iets anders. Dus op het eerste zicht gisteren was ik tevreden over deze herberg, vandaag moet ik dat toch wat kritischer bekijken.




De stad slaapt nog als ik om 6u30 vertrek. Burgos biedt heel wat meer dan het kerkje
dat ik gisteren heb kunnen bezoeken, dat is ook duidelijk wanneer ik zo vroeg door de straten wandel. Wij zijn vrij snel uit de aglomeratie en de wandeling door het grote Parque El Parral versterkt die indruk nog. Bij het verlaten van het park gaan wij, ter hoogte van de Ermita de Sante Amoaro, door een poort. Wie de film “The way” gezien heeft zal opmerken dat een scène uit de film hier werd opgenomen.

Even verder is er opeens een file of een opstopping van pelgrims. In de verte zie ik een grote groep pelgrims op een brug staan. Wanneer ik dichter kom hoor ik wat het probleem is. Er wordt een nieuwe brug aangelegd over het drukke verkeersknooppunt bij het verlaten van de stad en er is een tijdelijke omleiding voorzien. Om het de pelgrims gemakkelijk te maken organiseert men een soort van ‘bloklopen’ zoals wij dat kennen als je bij goed weer naar de kust wilt rijden. Ik loop een goede 100 meter achter het ‘blok’ van ongeveer 35 pelgrims en men maant mij aan om te volgen. De omleiding is echter goed aangeduid en volgens mij was dat bloklopen echt niet nodig. Later bleek dat diegenen die zich van de omleiding niets aantrokken een voorsprong op ons hadden, dus minder afstand afgelegd.








 Tarjados is het eerste dorp dat wij tegenkomen, na ongeveer 10 kilometer, hier neem ik mijn eerste rustpauze.

 Rabé de las Calzados is het laatste dorp voor de Meseta. De huizen zijn hier in de typische stijl voor deze streek, in een soort gele zandsteen opgetrokken, met kleine vensters die meestal gesloten zijn. Kwestie van de warmte en de wind buiten te houden. Het is belangrijk om hier de drinkflessen te vullen want de volgende 10 kilometer is er geen water te vinden.




















 En vanaf dan gaat het gestaag omhoog, richting Spaanse hoogvlakte, richting Meseta.



























De weg lijkt eindeloos,

de graanvelden zijn enorm, zo ver het oog reikt.













Al van heel ver komt Hornillos del Camino in zicht, maar de weg slingert zich als een slang door het landschap, terug naar de vallei.

 Hornillos is volgens de gids het einde van de dagetappe, maar stoppen om 10 uur in de morgen is veel te vroeg. Ik zal vandaag nog doorstappen tot het eerstvolgende dorp, Hontanas, op goed 11 kilometer.



















 Dus gaat het weer omhoog naar de Meseta, die zowat schommelt tussen 900 en 950 meter hoogte. De landschappen zijn mooi. Volgens sommigen eentonig omdat het altijd hetzelfde is, ik vind dat deze mensen niet goed genoeg kijken. Geen mens te zien, behalve een pelgrim, tot ik ze allemaal voorbijgegaan ben en helemaal alleen door de eindeloze vlakte loop. Heerlijk!

 Onderweg is nog een herberg: San Bol, maar dit is werkelijk in het midden van niets. Als je niet alle bevoorrading bij je hebt kun je hier beter doorstappen. Om 12u30, na 32 kilometer kom ik aan in het kleine dorpje Hontanas waar ik mij als eerste aanmeld in de Albergue Juan de Yepes.

 De herberg ziet er vrij nieuw uit en beschikt over alles wat een pelgrim nodig heeft. De herberg is ook bar, restaurant en winkel, maar voor brood moet je nog negen kilometers verder zijn. Dat haal ik niet meer. Hontanas leeft van de pelgrims, hier is voor de rest niets te beleven.

Het dorp is nog volgens de traditionele bouwstijl opgebouwd, en de kerk wordt op dit moment gerenoveerd. Op vijf minuten ben je door alle straten gewandeld, en ben je, buiten pelgrims, geen mens tegengekomen. Ik vraag mij af hoe mensen het leven op deze plaats volhouden.

















Vanavond heb ik een paella gereserveerd (9€), volgens de chef kok de beste ter wereld. Dat beloofd ... En het was niet gelogen. Salade als starter, een grote pan paella (voor 12 personen), en als dessert een peertje met kaneel en ijs en wijn à volonté... Lekker!







Morgen trekken wij verder in de Meseta, met waarschijnlijk regen op ons dak vanaf deze avond, voor mij een nieuw gegeven hier in Spanje, tot hiertoe was het elke dag droog en warm, een luxe. Wij zullen zien wat dat geeft aan extra chaos in de herbergen...