Dag 75: Hontanas - Boadilla del Camino (28,6 km - 1834,3 km)

Mijn eerste regendag in Spanje, en wat voor een...
Het was al weer eventjes geleden dat ik nog regen gezien had. Wij leefden zowat op een wolk, alles wordt een stuk gemakkelijker als de zon schijnt. Ik vroeg mij eerder al af hoe het zou zijn in de overvolle albergues als iedereen drijfnat binnenkomt. Vandaag ken ik het antwoord hierop, dat staat vast. Het heeft de hele nacht geregend, en de Weer-App belooft een hele dag 100% regen. Iedereen is weer vroeg uit de veren maar de deur uitgaan blijkt vandaag toch wat langer te duren. De schrik zit er in, voor de meesten hier is dit echt de eerste regendag van hun camino. Terwijl ik zit te ontbijten  zie ik de meest vreemde technieken om de voeten droog te houden. Sommigen steken hun voeten in plastieken zakken en plakken die ter hoogte van hun enkels af met tape. Anderen winden tape rond hun schoenen om te voorkomen dat er water binnenkomt. De mensen op hun turnpantoffels zijn zeker gezien, die houden het niet droog. En een Spanjaard waar ik ondertussen ook dagelijks enkele woorden mee wissel moet op zijn sandalen vertrekken omdat zijn schoenen kapot zijn. Vandaag zie je het verschil tussen de toerist-pelgrims en de anderen. Die met hun ultralichte en kleine rugzakken die erover pochten dat zij slechts 6, 7 of 8 kilogram meehebben. Vandaag blijkt dat zij toch wel wat belangrijke en essentiële dingen hebben thuisgelaten. Er zijn er zelfs zonder regenjas of poncho. Maar uiteindelijk zal toch blijken dat iedereen, ook ik, nat zal zijn, van je hoofdhaar tot je kleinste teen. Alles wordt druipnat. De hoofdstraat in Hontanas is herschapen in een snelstromende beek. Ik begrijp nu de constructie van de weg en de diagonale stroken in het wegdek om het water naar de rioolputten te leiden. Het water sleurt ook alle losliggende zand en stof mee waardoor het er melkachtig uitziet. Het eerste dorp waar wij langslopen, na een stuk verharde weg en een stuk asfalt, is San Antón. Maar eerst passeren wij de ruïnes van een voormalig hospital voor pelgrims, San Miguel. Er is daar nu nog een privé albergue. Castrojeriz is een mooi dorp met heel wat historische gebouwen, en veel pelgrimsgeschiedenis. Ruines van het Castello, Monasterio en Palacio zullen voor een volgende keer zijn.  Door de hevige regen blijft mijn fotoapparaat zo goed als de hele dag op zak. Spijtig voor jullie, mijn trouwe lezers en lezeressen.






























En dan gaan wij weer de Meseta in en gaat het plots heel hard omhoog, 10% en meer over een dikke kilometer, tot een hoogte van 900 meter. Ondanks het slechte weer is het uitzicht adembenemend. Ik geniet met volle teugen en het regent net even wat minder dus kan ik toch een foto nemen.

 Vandaag blijven wij niet op de hoogvlakte maar dalen wij nog sneller, aan 18%, naar beneden richting Itero de la Vega. Net daarvoor kom ik voorbij de albergue St Nicolás. Hans had mij deze aangeraden vanwege de speciale sfeer die er heerst. Alles wordt er op een zo primitief mogelijke wijze gedaan, net als vroeger. Bij het avondmaal bijvoorbeeld is er geen elektrisch licht maar wordt er gegeten bij kaarslicht. Het is voor mij echter veel te vroeg om te stoppen, het is slechts 09u30. Ik ga nog een goede 10 kilometer verder naar Boadilla del Camino. Maar eerst maak ik een lange stop in Itero, mijn enige stop overigens gezien het slechte weer. In een bar eet ik een tortilla met brood en drink daarbij een cola. Ondertussen ben ik doornat, mijn kousen kan ik uitwringen, GoreTex heeft zijn grenzen, ook al zien mijn nieuwe schoenen voor de eerste keer water, maar te veel is te veel.





 Het is 11u15 als ik in Boadilla del Camino aankom. Ik ga naar de albergue En El Camino, een privé herberg waar ik vandaag de voorkeur aan geef. De prijs is 5 euro. Voor de rest ben je voor alles aan hen overgeleverd, want hier zijn geen winkels en er is geen keuken. Gelukkig is het eten er goed en niet te duur. Ik eet het menu met een superlekkere bruinebonensoep, kip met sla, ijskreem en wijn voor 9 euro. De leefruimte is ondertussen  één grote chaos geworden. Overal hangen er kleren te drogen, voor de kachel ligt een grote berg schoenen, en het geurtje dat er hangt wil je niet ruiken. Hoe meer volk er bij komt, hoe erger het wordt. Dat is het dan, een herberg met veel te veel bedden in verhouding tot de leefruimte. Iedereen kruipt bij elkaar en dat opent dan weer de boeiendste gesprekken. Het is al snel geweten dat ik de Belg ben die van thuis vertrokken is en iedereen wil mijn verhaal horen, vooral de jonge Amerikanen hangen aan mijn lippen.

 Een net gewijde Amerikaanse priester, die voor zijn eerste opdracht nog even een stuk camino loopt,  heeft het klaargespeeld om de mooie kerk te laten openen en doet de mis voor de pelgrims. Voor mij wat een tegenvaller, ik had wat meer verwacht van zo'n jonge priester voor zo'n kleine internationale groep. En dan kruipt iedereen weer in het salon en voor de kachel, tot het tijd is om te gaan slapen.
Vandaag heb ik een andere Meseta leren kennen, eentje waarover ik nog nooit heb horen vertellen. Ik heb nu twee kanten van deze schitterde Spaanse hoogvlakte  mogen aanschouwen en zij boeien mij allebei. Wat wordt het morgen?




Zon en heet, zoeken naar schaduw is tevergeefs,
Het golven van het graan op het ritme van de wind,
Een dambord van prachtige kleuren afgetekend tegen een blauwe lucht
Zweten, zuchten en zwoegen
Nat en regen, zoeken naar beschutting is tevergeefs,
De regen verzwaart het graan, geen golven in de wind vandaag,
Een dambord van prachtige kleuren afgetekend tegen een grijze lucht,
Zweten, zuchten en vloeken,
God wat is de Meseta mooi.