Dag 84: Foncebadón - Ponferada (28,2 km - 2066,4 km)

Hoogtepunt op de Cruz de Ferro.
Mensen en regeltjes. Wat dacht je. De huisregel was niet opstaan voor 5u45, maar in de herberg is het al veel vroeger onrustig en voor het gevraagde uur zijn er al verschillende pelgrims weg. De nacht was ook vrij onrustig. In het bed boven mij lag een vrolijke Duitser, tenminste zolang hij wakker was. Voor hij in bed kroop vroeg hij aan mij of ik snurkte. Ik antwoord affirmatief en hij bekijkt mij bedenkelijk. Wanneer hij zich neerlegt tel ik tot drie en mijnheer ligt te snurken zodat heel de slaapzaal in onze richting kijkt. Zijn vriend neemt het voor hem op en zegt dat dit maar een vijftal minuutjes duurt, hij is wat verkouden, verontschuldigt  zich in de plaats van de snurker. Die vijf minuutjes duren tenslotte de hele nacht, of toch het gedeelte dat ik wakker lig. Ik denk niet dat het een verkoudheid was, ik denk eerder iets in de richting van te veel wijn of bier. Drie keer op een nacht schudt hij heel het bed doorheen om te gaan plassen, waarna hij weer in bed kruipt. Ik tel telkens tot drie en het snurken gaat verder. Ook dit is de camino, beste mensen. Maar je kunt dit natuurlijk oplossen met goede oorstopjes.
Om 5u45 loopt iemand zijn wekker af en een trompet blaast appel aan bed (GSM-geluidje), die kerel had de regel waarschijnlijk begrepen dat iedereen om 5u45 moest opstaan, zucht... Ik ben snel uit bed, spring in mijn kleren en begeef mij direct op pad, want ik wil voor zonsopgang aan de Cruz de Ferro zijn. In mijn haast vergeet ik mijn toiletgerief dat ik in een nis aan mijn bed gelegd had. Tweede zucht... (ik en vergeten ...).

















Het doet voor mij vreemd aan, stappen in het donker, het is mijn eerste keer. En blijkbaar ben ik als enige zo vroeg weg, ik zie niemand. Buiten het geblaf van enkele honden en het gebel van koeien in de verte is het stil.

 Na twintig minuutjes kom ik aan bij het monument op de Monte Irago. Met zijn 1.515 meter is dit het hoogte punt van de Camino Frances. Achter mij zie ik de mooie rode gloed van de opkomende zon, maar deze plaats is helemaal omgeven door bomen waardoor er geen vergezicht mogelijk is.






 In alle stilte haal ik de drie gemerkte steentjes uit mijn rugzak, zij reisden de hele tijd met mij mee. En dan ga ik het heuveltje op richting kruis waar ik de steentjes neerleg. Het is een speciaal moment, dat ik hier niet kan uitleggen. Het feit dat ik hier helemaal alleen ben maakt het nog wat intenser.


Één steentje heb ik meegekregen van nonkel Wilfried en tante Godelieve, ter nagedachtenis van hun dochter Lieve, die veel te jong is overleden. Ik ben blij dat ik dit steentje in hun plaats hier heb kunnen neerleggen. Ik hoop dat elke intentie en gedachte die zij in dit steentje gestopt hebben hen de nodige kracht zal geven.

 Het tweede steentje was van ons moeder, die ook heel moeilijke momenten heeft beleefd na het overlijden van onze pa. Ik hoop voor haar dat zij de kracht heeft om er met haar beperkingen het beste van te maken.

Het derde steentje is van mezelf en draag ik ook op aan heel ons gezin. In dit steentje zit vooral dankbaarheid voor het leven dat ik tot hiertoe heb mogen leiden, en hoop dat onze familie in de toekomst gespaard blijft van tegenspoed.

Na een dik kwartier stilte komen de eerste pelgrims er aan. Alle vrolijke gasten worden hier op hun beurt heel stil en ingetogen. Het is een speciaal moment.












 Mijn Amerikaanse vriend Patrick heeft op de koop toe nog heel slecht nieuws, de pijn in zijn been wordt alsmaar erger en hij moet enkele dagen stoppen. Voor het geval dat hij niet in Ponferada geraakt, nemen wij toch al afscheid van mekaar, maar vanavond gaan wij samen koken en eten als waardig afscheid.
En dan gaan wij weer over tot de orde van de dag, al duurt het lang voor ik mij terug in mijn sas voel. Het gaat vanaf hier bergaf tot in Ponferada. Wij moeten dalen van 1.515 meter tot ongeveer 500 meter.

 Het eerste (gewezen) dorpje dat ik passeer is Manjarin, het is een ruïne. Het enige huis dat nog recht staat is de herberg, waar het er heel primitief zou aan toe gaan. Dan gaat het naar Acebo en Riego de Ambrós, twee heel gezellige bergdorpjes. Hier zijn ook herbergen en bars te vinden waar je kunt ontbijten. Maar ik ben telkens te laat om te stoppen, ik ben de dorpjes voorbij voor ik het goed besef.

 Ik loop verder bergafwaarts tot in Molinaseca. Dit groter dorp kom je binnen langs een mooie Romaanse Puente (brug). Deze keer laat ik mij niet vangen, bij de eerste gelegenheid zet ik mij op een terrasje en geniet van een ontbijt, koffiekoeken en thee. Vanaf hier is het nog 7,5 km tot in Ponferada, dat een grote stad blijkt te zijn. Vanaf de eerste momenten van de afdaling zag ik de stad verspreid over de hele vallei.


 Later zou blijken dat het historische centrum eigenlijk vrij klein is. Natuurlijk gaat zo’n afdaling gepaard met mooie uitzichten, veel struikelpaden (potenbrekers) en veel druk op de spieren en gewrichten. Meestal gaat de afdaling geleidelijk maar het laatste stuk mag er wezen. Gelukkig zijn de uitgebloeide bremstruiken rijkelijk gesnoeid zodat het pad overal breed genoeg is.

 Rond 12 uur ben ik aan de Albergue San Nicolas. Het onthaal gaat pas om 13 uur open maar wij krijgen al koekjes en koude thee, ik kan al een douche nemen (met geleende zeep) en mijn kleren wassen. De vierpersoonskamers zijn mooi en verzorgd, de keuken is ruim, de tuin biedt veel mogelijkheden, maar de WiFi is ontoereikend. De namiddag blijf ik vooral binnen, het is te heet buiten, en mijn benen zijn moe van de afdaling. Rust is het codewoord.

 Het was een zware dag vandaag, niet alleen het stappen in de warmte, maar ook ... je begrijpt het wel. Vanavond eten wij samen, wij moeten nog wat mensen mobiliseren want wij hebben te veel eten gekocht, maar dat zal wel geen probleem zijn.