Dag 93: Arzúa - O Pedrouzo (18 km - 2241 km)

Deze nacht werd ik verschillende keren wakker wegens pijn in de knie. Kun je het geloven? En toch is het waar. Op mijn laatste dagen op de camino moet je het maar meemaken. Het is weer mijn zelfde knie die af en toe eens moeilijk doet, waarvoor ik al onder de scanner geweest ben en waar niet veel aan te doen is. Als je wat terugbladert in de blog zul je dit verhaal nog eens lezen, het moet zeker in de eerste maand geweest zijn. Het is gewoon een dom moment, zo vlak voor Santiago de Compostela. Deze morgen heb ik dan maar een pilletje genomen om de pijn te verzachten, en al bij al viel het nogal mee. Deze morgen was mijn brood weer verdwenen, dit was ook niet de eerste keer. Maar goed, ik moet het maar niet in de keuken laten liggen. De Duitse mevrouw, waarmee ik gisteren gegeten heb bood direct de helft van haar broodje aan, maar ik had gisteren ook twee koffiekoeken gekocht en twee nectarines, dus eten genoeg.

Om 7 uur verlaat ik Arzúa om zo goed als de hele dag tussen de bomen te lopen. Ik vertelde gisteren al van de eucalyptusplantages hier in de streek. Eigenlijk is deze boom geïmporteerd uit Australië. In onze contreien kunnen deze bomen niet overleven wegens te koud. Het zijn heel snelle groeiers en zij trekken zeer veel water uit de grond. Het hout wordt vooral gebruikt voor de productie van papier en als brandhout. Ik hoor hier vertellen dat er ook veel tegenstanders zijn van deze import omdat de eucalyptusboom een negatieve invloed zou hebben op het grondwater. Maar dit is voer voor specialisten, voor mij en voor jullie is het maar een weetje.

 In Salceda houd ik een tussenstop in de bar Casa Verde. Het interieur is een verzameling van t-shirts en petjes van pelgrims. Elk plaatsje is volgeschreven met namen en korte tekstjes van pelgrims. En met elk plaatjes bedoel ik echt 'elk plaatsje', op muren, tafels en stoelen, toilet, deuren, enz... En uiteraard krijg ik er ook mijn eerste stempel van de dag. De kilometers op de palen dalen nu zeer snel, 30, 25, 20, ... Ik merk op dat de afstand op de palen niet echt overeenkomen met die in mijn boekje. Blijkbaar is de route al zodanig verandert dat er al wat kilometers zijn bijgekomen. Maar hoe de vork echt aan de steel zit zal ik pas morgen ontdekken.


Voor de rest ben ik over het landschap zeer snel uitgepraat. Er is weinig spectaculairs te zien onderweg. Enkele dorpjes en af  toe eens een mooie fontein zijn de enige vermeldenswaardige dingen. Maar als je al zo verwend geweest bent op de hele weg dan moet het al speciaal zijn om nog echt verrast te zijn.
Net voor O Pedrouzo kwam ik nog een Belgische jonge gast tegen die al van 15 maart onderweg is. Ik ben verdorie zijn naam vergeten te vragen. Hij is vertrokken vanuit Sint Niklaas. Wij praatten nog even over dat dubbele gevoel bij het 'aankomen'. Ik verneem van hem ook dat hij Herman en zijn echtgenote is tegengekomen. Het was goed om daar nog eens iets over te horen, tenslotte zijn Herman en ik meer dan 25 dagen samen op stap geweest.

In O Pedrouzo ga ik op zoek naar een herberg en ik beland uiteindelijk in de albergue Edreira, een nieuwe privé-herberg. Mooi, nieuw, ..., enige nadeel voor mij, ik slaap op de tweede verdieping, amai mijn knie. Ik houd nog een rijdende bakker tegen en koop een ringvormig brood, en gelukkig maar want hier is geen enkele winkel open vandaag. Ik heb echter nog genoeg voorraad in mijn rugzak om deze middag lekker te eten.
Vandaag heb ik ook een mailtje gekregen van Patrick, mijn Amerikaanse vriend. Hij is enkele dagen geleden moeten stoppen in O Cebreiro wegens problemen met tendinitis, een veel voorkomend probleem. Vandaag is hij in Melide aangekomen, dus maar 1 à 2 etappes achter mij. Ik hoop dat ik hem nog zie aankomen in Santiago, en die kans zit er dik in. Hij zal mij laten weten wanneer hij aankomt. Patrick was zowat de laatste waarmee ik echt een goed en blijvend contact had. Dat zijn dingen die je moet koesteren.
Morgen de laatste stapdag, of ik moet die ook nog spreiden over twee dagen. Dat is mogelijk en heeft ook voordelen. Als ik in Monte del Gozo blijf overnachten kan ik de dag nadien vroeg naar Santiago vertrekken en kom ik aan in een lege stad. Volgens een Spaanse mevrouw (waarvan ik een paar dagen geleden een lekker stuk empanada kreeg) die de tocht al enkele keren deed is dit heel bijzonder. Maar dat zijn zorgen voor morgen. Eerst mijn knie goed laten rusten en verzorgen en morgen er weer tegenaan. Deze avond ga ik nog uit eten, een lekker stuk kalfsvlees op steen gebakken en op steen geserveerd aan tafel. Het was weer even geleden dat ik nog zo'n lekker stukje vlees gegeten had. Het kruidensausje, de salsa, mocht er eveneens zijn.
En zo sluit ik de dag weer af. Hopelijk laat mijn knie mij deze laatste dagen niet in de steek. Ik denk dat ik morgen maar eens voor mezelf op stap ga.