Om 6u30 verlaat ik de herberg in Villafranca. Ik heb heel goed en lang geslapen, om goed 9 uur lag ik gisteren al in bed. Dat heeft deugd gedaan. Het opstaan verliep redelijk rustig, mede door de kamers van 8 personen. Al bij al ben ik wel tevreden van deze herberg. De bedoeling was om vandaag het bergpad (groen in de gids) te volgen. Maar ik mis de splitsing na de brug over de rio Burbia. Ik heb snel door dat ik op de weg naast de rijbaan (grijs in de gids) zit en keer na enkele honderden meters terug om, hier heb ik geen zin in. Aan de brug volg ik een andere markering en ik veronderstel op het juiste pad te zijn maar weer ben ik verkeerd. Nu zit ik op het pad met een berg (gele pad de gids), en het gaat al onmiddellijk heel steil omhoog, zeker meer dan 20%. Ik moet ongeveer 400 meter stijgen tot op de Alto Pradela. Ik besef dat ik weer fout ben maar nog een keer teruglopen is er wat over. Ik loop hier vrijwel alleen.
De meeste pelgrims nemen het platte parcours. Na de steile start gaat het later wat geleidelijker omhoog. De top ligt ongeveer 7 kilometer van Villafranca. Veel bewegwijzering heb ik hier niet gezien en gelukkig zit het kaartje (is meer een schets) in mijn broekzak, want soms moest ik een keuze maken tussen links of rechts. Na de top gaat het snel naar beneden, van 930 meter naar ongeveer 600 meter, naar het dorp Trabadelo. Er zitten heel steile stukken in de afdaling maar het is goed doenbaar.
Tenminste als je voeten in orde zijn. Mijn eksterogen spelen mij weer parten en doen vooral in de afdalingen veel pijn. Dit wordt veroorzaakt door het schuiven van de voeten in je schoenen. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik op deze route zit want anders had ik nog twee zulke afdalingen voor de boeg. Maar dan wordt het saai, ik loop langs de weg, waar gelukkig niet veel verkeer is. Hier is niet veel te zien, af en toe een dorpje, veel autowegen en bruggen in het landschap en riviertjes en kanaaltjes. De dorpen zijn volledig afgestemd op de camino, ofwel zijn de huizen albergues, of bars of restaurantjes of winkeltjes. Voor de rest wonen hier enkel oude mensen. De riviertjes en kanaaltjes worden gebruikt om de tuinen van water te voorzien. Iedereen heeft hier zijn grachtjes gegraven zodat het water tijdelijk kan afgeleid worden naar de moestuinen. Het landschap is echt niet fotogeniek, ofwel staan er hoogspanningsmasten op ofwel autowegen, tunnels en bruggen van de snelweg en de nationale route waar wij langs lopen. In Herrerias neem ik een lange pauze en ga iets eten in een bar. Op het terrasje geniet ik van mijn tortilla. Een Spaanse moeder met dochter die ook de camino lopen komen erbij zitten. De moeder had een empanada gekocht in het vorige dorp, zij wist nog van de vorige keer dat die daar lekker waren. Ik mocht een stukje mee-eten en inderdaad, heel lekker. Een empanada is een gebakken deeg met daarin aardappelschijfjes, groenten en vlees, in dit geval chorizo. Je kunt dit warm of koud eten. Dit moet ik bij een volgende gelegenheid ook eens kopen. Enige nadeel, het is vrij zwaar, waarmee ik bedoel: het weegt veel. In dit dorp is ook een bus geland met pelgrims die de reis maken met dagrugzakjes of sommigen zonder iets bij zich en op gewone schoenen. Zij stappen elk winkeltje en elke bar binnen voor een stempel in hun boekje. Met veel tegenzin krijgen zij hun stempel want zij kopen of verbruiken niets.
Later in La Faba kom ik de groep weer tegen en in albergue Le Refugio veinst de baas dat zijn stempel zonder inkt zit. En dan gaat het weer steil omhoog naar La Faba waar ik wil overnachten. De albergue La Faba gaat slechts om 14 uur open, dus ik heb tijd voor een verkenning van het dorpje.
Er is hier dus nog een albergue, een bar/restaurant en een klein winkeltje en een tiental huizen. In de Refugio ontdek ik dat ze er Duits Weisbier hebber, Fransiskaner Weinbier uit München. Dat roept herinneringen op aan een EBCA-seminarie in Freising. De Refugio zit echter al vol dus moet ik mij maar tevreden stellen met mijn pint op het terras.
De Albergue La Fada wordt uitgebaat, en is eigendom, van een vereniging in Duitsland, nabij Stutgard. Vrijwillige hospitaliera’s baten de herberg uit. Het gebouw naast het kerkje was vroeger de pastorie en is volledig terug opgebouwd en ingericht met geld van giften en fondsenwerving. Alles is er heel proper en netjes zoals je dit verwacht, op zijn Duits.
In de fontein laat ik mijn voeten een half uurtje in het koude water weken, dat doet deugd. De fontein blijkt het verzamelpunt bij uitstek te zijn, iedereen met zijn voeten in het water en met mekaar aan het babbelen.
Vandaag ga ik eindelijk nog eens vlees eten, een lekkere steak in het plaatselijke restaurant. Sorry voor de vegetariërs, maar het is nu toch al vele dagen geleden dat ik nog eens goed kon kauwen op een malse stukje rundvlees. Misschien was ik daarom de laatste dagen zo flauw op de benen. Bij het menu kies ik nog de macaroni met tonijn als vooraf en een flantaartje als dessert. Alles was lekker. Morgen doe ik een korte etappe, kwestie van de benen (en voeten) wat te laten rusten. In de herberg serveren ze ontbijt om 6u30, ik heb dus geen enkele reden om vroeg op te staan. Ik hoop dat zo veel mogelijk mensen mijn voorbeeld volgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten