Dag 77: Carrión de los Condes - Terradillos de los Templarios (26,8 km - 1887,6 km)

Het ws gisteren een fijne namiddag en avond. Zoals ik gisteren al vermeldde ben ik jullie nog een verhaal schuldig. Er kwamen heel wat pelgrims af op de uitnodiging voor de zangstonde, een 30-tal. Na een inleiding van de vier zusters, begonnen wij met ons kort voor te stellen en samen met het waarom je de pelgrimstocht onderneemt. Wij krijgen een blad met een 15-tal liederen in alle talen, behalve het Nederlands. De zusters zijn echt heel muzikaal, met prachtige stemmen en bespelen ook een instrument. De sfeer zit er meteen in. De pelgrims worden uitgenodigd om een lied te zingen in hun taal, als het dan eentje  is dat op het blad staat omdat de zusters dit dan kunnen begeleiden. Ik kies voor het lied: 'Ultreia', weet je nog, een tijdje geleden deelde ik de tekst van dit lied met jullie. Het is wel in het Frans, maar ik zing liever met begeleiding en in de wetenschap dat zowat iedereen het refrein zal meezingen, wat ook gebeurde. Gracias a la vida. We shall overcome, Que será, Guantanamera, Amazing grave, Himno a la alegría, ... het zijn maar enkele titels. Een uurtje zingen is zo voorbij.

 Daarna hebben wij een uurtje tijd om het eten klaar te maken en de tafels te dekken. Er zijn helpende handen genoeg en de keuken is te klein. Ik ga nog even naar de winkel om mijn bijdrage te kopen.
 Om 20 uur is er eucharistieviering in de mooie parochiekerk, in het Spaans natuurlijk. Er zijn zeker 80 pelgrims aanwezig. Vooral de pelgrimsgroet na de viering lokt veel mensen. Het was een mooie viering met zang en muziek van de zusters. De pelgrimszegening is een warm en emotioneel moment voor velen. Eerst worden alle aanwezige landen afgegaan. De priester begeleid de zegening in het Spaans en het Engels. Bij de beeltenis van Santa Maria del Camino (XIIIde eeuw) vragen wij bescherming voor onze tocht.

 Wij krijgen van de zusters nog een sterretje mee en een kaart met de afbeelding van Santa Maria plus
een extra
stempel.

 Het etentje kan dan starten, al het voedsel komt op tafel, het wordt al snel duidelijk dat er veel te veel zal zijn. En dan is het tijd voor het uitwisselen van ervaringen, namen, afkomst, enz... Echt een deugddoende avond voor ons. Maar de zusters doen dit hier elke dag, zeven maanden per jaar, respect!




En dan terug tot de orde van de dag. Vandaag stap ik ongeveer 27 kilometer naar Terradillos de Templarios, een godvergeten dorp in dit immense godvergeten gebied. Ja, nog steeds op de Spaanse hoogvlakte, de Meseta. diegenen die geen ontbijt hebben genomen vandaag zullen raar opkijken. De eerste 17 kilometer kom je niets tegen, niets, behalve enkele picknickplaatsen, maar zonder drinkbaar water. Ik liet mij echter niet vangen en ontbijt uitgebreid met brood, kaas, yoghurt en fruit. Ik kan er een hele voormiddag tegenaan.


 Elk half uur  nam ik een foto van de weg door de Meseta, je ziet het weer echt spectaculair veranderen, maar gelukkig blijven wij droog.

Gelukkig maar, want op mijn eerste, en enige rustpunt in Caldadilla de la Cueza stel ik vast dat ik mijn getten niet bij heb. Vergeten, niet meer aan gedacht waar ze lagen na de chaos van gisteren. Ik hoop dus dat er niet te veel regen meer komt op de resterende 16/17 stapdagen. Vanaf Caldadilla gaat de weg op een voetpad langs de rijbaan. Stilaan begin ik hier wel genoeg van te krijgen. Onderweg kom ik Andre, een oude bekende, tegen.







Wij lopen de weg verder samen en melden ons aan bij de albergue del Templarios in Terradillos de Templarios.

 Deze albergue heeft veel weg van een hotel, hier komen vooral de luxepelgrims, alhoewel de prijs goed meevalt, 9€ voor een kamer met 4 personen. Wij zijn hier de eersten maar toch is alles zo goed als volzet door de reserveringen. Na het eten komt een verantwoordelijke vragen of een van ons naar een bovenbed wil verhuizen omdat er iemand op onze kamer komt die problemen heeft met zijn been. Ik wil wel verhuizen, zeg ik. Maar als ik op de kamer kom zie ik dat al mijn spullen al verhuisd zijn naar een ander bed en dat er al iemand anders op zit. Dit kan ik niet hebben, ze moeten van mijn spullen blijven, verdomde Italianen. De twee heren gunnen ons zelfs geen blik als wij de kamer binnenkomen, even later liggen zij te snurken (letterlijk) tot aan het avondeten. Dat beloofd voor deze nacht. Als je een hele camino samen met andere mensen, elke dag, er het beste van probeert te maken, en je wordt dan gewoon aan de kant gezet, zonder woorden, door zo'n luxepelgrims, wel dan word ik zelfs boos. Hier ontbreekt de geest waarin de pelgrims samen op pad gaan en delen met elkaar...
Het dorp waar wij verblijven stelt niets voor, en dat zal de volgende dagen niet anders zijn. Ik zie echt uit naar morgen en overmorgen, twee dagen in de Meseta langs een oude Romeinse weg, met slechts een dorp op een traject van 33 kilometer. Maar daarover vertel ik morgen wel meer...
Tenslotte stapte ik vandaag voor Marcel, op vraag van Lieve. Ik hoop dat de resultaten van de onderzoeken in het ziekenhuis, vandaag denk ik, meevallen.

Het slotlied van de zangstonde wil ik nog meegeven:
Nadie fue ayer
ni va hoy
ni irá mañana
hacia Dios.
Por este mismo camino
que yo voy
Para cada hombre guarda
un rayo nuevo de luz el sol
y un camino virgen. Dios.
(León Felipe)