Gisterenavond hadden wij nog een leuke avond in de herberg. Aan onze tafel een Deens koppel, een Amerikaan, een Nederlander en twee Belgen. Er werden heel wat ervaringen uitgewisseld en wij leerden elkaar wat beter kennen.Typisch voor de avonden is het vroege uur dat iedereen zich terugtrekt en gaat slapen, tussen 21 en 22 uur valt hier alles stil. Zoals ik had verwacht zijn er maar weinig mensen die deze variant lopen, dus in de herbergen is het ook heel rustig.
De zon was juist aan het opkomen als ik de albergue Via Trajan verliet.
Eerst ging het enkele kilometers over een asfaltweg tot die overging in de gevreesde Romeinse weg. Het was nog droog maar de Weer-App voorspelde regen vanaf 8 uur. De zonsopgang was schitterend en kleurde het landschap op een wonderbaarlijke wijze. Binnen de kortste keren stond de Meseta in brand (figuurlijk natuurlijk). De velden kleurden oranje en dan weer blauw.
Hier moet ik later nog iets mee doen, hier voel ik een kunstwerkje groeien. Spijtig dat dit schouwspel niet kon blijven duren. Als toemaatje kregen wij er nog een regenboog gratis bovenop.
Maar in het woord ‘regenboog’ zit ook het woordje ‘regen’. Dit is de voorbode van wat komen moet achter de heuvelrug.
Het blijft dus niet droog en na een goed half uur moet de poncho overgetrokken worden. Het zal vandaag de enige keer zijn dat ik even halt houd. De asfaltweg gaat over in de Romeinse weg. De weg, met veel losse keien slingert zich door de Meseta, tussen de graanvelden, maar ook velden met zonnebloemen, aanplantingen van populieren en sparren en heel wat braakliggend terrein.
Ik denk dat hier niet genoeg mensen meer wonen om deze immense oppervlakte naar behoren te bewerken. Daarom dat men op zoek is naar nieuwe methodes om de vruchtbare gronden toch te laten opbrengen. Alle voorzieningen zijn nochtans aanwezig, het netwerk van irrigatiekanalen heeft waarschijnlijk handenvol geld gekost en ligt er nu op sommige plaatsen wat nutteloos bij. Maar al bij al geeft dit het landschap een soort wilde toets mee.
Niet zoals in Frankrijk bijvoorbeeld waar de grote graanvelden aangelegd worden door computergestuurde machines waar elke boom of struik voor moet verdwijnen. Van mij mag het hier zo blijven, al had ik er wel iets meer van verwacht. De regen was natuurlijk ook weer spelbreker van formaat. Het landschap gaf zijn kleurenpracht niet helemaal vrij. Door het regenweer werd ik almaar voortgestuwd, om uiteindelijk zonder één pauze de etappe te beëindigen. Het pad was op sommige plaatsen moeilijk begaanbaar. Door de losse stenen had je bij elke stap het gevoel dat je voeten gingen klinken. Een echte uitdaging voor pezen van voeten en knieën en niet geschikt voor mensen met zwakke achillespezen.
Met momenten dacht ik mij echt op de oude heirbaan te bevinden, maar dat zal eerder aan mijn fantasie gelegen hebben. Daar waar nog restanten van de oude weg aanwezig waren, waren die met een hekken omgeven. Ik kon het mij toch niet laten om even als een Romeinse centaur te midden van deze weg te staan om mijn troepen voorwaarts te bevelen. Want de weg werd hoofdzakelijk aangelegd voor militaire doeleinden.
De tekst in mijn boekje is al bij al wat overdreven, maar ik veronderstel dat dit parcours anders is als het 30 of 40 graden in de zon is. Zo staat er ondertussen wel bewegwijzering en heb ik minstens één kleine overdekte rustplaats gezien. Ik kan deze variant alleen maar aanraden, het is alleszins veel beter dan langs de openbare weg voort te sjokken en de meute te volgen. Dit is speciaal!
Het eerste dorp dat ik tegenkom, op ongeveer 20 km, is Reliegos, hier merk ik weer de ondergrondse bouwwerken op. Zij hebben kleine deurtjes en een schouw. Later, in het museum te Mansilla zal ik te weten komen dat het wijnkelders zijn (Bodegas).
Hier vloeien de twee routes weer samen en kom ik bijgevolg weer bekend volk tegen. De stroom pelgrims verplaatst zich langzaam richting León.
Om 12u30 check ik in in de albergue municipale te Mansilla de las Mulas voor 5€. Ik kan hier ook een nieuw stempelboekje kopen want mijn boekje zal onvoldoende plaats hebben voor de stempels die ik nog nodig heb. Daar hoef ik mij dus ook geen zorgen over te maken.André en ik maken samen het middagmaal, mijn pasta chorizo, met een wijntje lekker!
’s Namiddags bezoek ik het etnografisch museum van de provincie León (3€) dat is ondergebracht in een voormalig Augustijnenklooster. Het museum herbergt de geschiedenis van het leven hier in de provincie. Het oude gebouw is mooi ingericht en de tentoonstelling geeft je een goed zicht op het leven hier rond de eeuwwisseling. Mansilla is een rustig stadje, op een zondag gebeurt hier niet veel. Voor mij is dat niet nodig, ik houd het rustig vandaag, de etappe + het museum was meer dan voldoende rondlopen.
Voor vandaag is het genoeg geweest. Ik blik terug op 4 à 5 dagen Meseta met wisselende weersomstandigheden. Hetgeen men mij op voorhand vertelde deed me enigzins schrik krijgen van deze streek. Maar dat is helemaal niet nodig: mijn chocolade heeft het overleefd, ook bij de zeer hoge temperaturen en de brandende zon de eerste dagen. Ik heb het ook overleefd, een stukje rijker dan ik al was.
Prachtige zonsopgang,jan! Dit is al een van de mooiste die ik gezien heb en wat een contrast met de foto's in fe grauwe meseta verder op je pad vandaag.de meseta heeft je weer een 30 km dichter bij Compostella gebracht.voor de volgende 14 dagen wens ik je nog een rijke camino wat natuur en ontmoetingen betreft.
BeantwoordenVerwijderen