Dag 82: Hospital de Orbigo - Murias de Rechivaldo (21,9 km - 2016,3 km)

Ik had mij mijn doortocht op kilometer 2000 anders voorgesteld.








Het was gisteren niet mijn beste dag, om nog maar te zwijgen van de nacht. De Albergue Paraquial zal ik nog wel even onthouden. Er liep van alles fout (niet alleen daar) waardoor ik vandaag futloos uit mijn bed stapte. Het jonge volkje maakte het wel heel bont gisterenavond, het feestje duurde tot na middernacht. Aan de geur te oordelen gingen er zelfs joints rond aan de tafel. Tot overmaat van ramp had ik ook nog iets verkeerds gegeten in het restaurant. Onmiddellijk na de maaltijd voelde ik mij ziek worden. Ik denk dat het aan de gebakken chorizoworst lag. Ik kroop vroeger dan gewoonlijk in bed maar van rust was niet veel sprake. De twee veel te jonge hospitaliera's hadden het zaakje niet in de hand. Want als je zelf meer interesse hebt voor je smartphone dan voor je herberg, ... of als je zelf een hele namiddag aan de wijn zit, ... Neen, ik heb er geen goed woord voor over. Enkele voorbeelden: wanneer ik mijn heuptasje op toilet vergeet, geeft iemand dit aan het onthaal af, onze vriendelijke dames hadden dit dan maar bij de hoop schoenen gelegd, bereikbaar voor iedereen, gelukkig was er niets verdwenen; of als ik de volledige naam van het dorp vraag kunnen zij niet eens antwoorden; of het spiritueel samenzijn 's avonds was van een onprettig laag niveau met zeer slechte vertalingen, enz...  Gedurende de nacht werd ik almaar zieker en om vier uur 's morgens kwam de climax waarvan ik u verdere details bespaar. Gevolg: helemaal leeg en futloos stapte ik om goed 7u15 uit bed, normaal ben ik dan al enkele kilometers verder, en is mijn diesel opgewarmd. Ik probeer toch wat te eten maar mijn homp brood is verdwenen. Uit de koudwaterkraan kwam lauw water, niet geschikt om te drinken, en tot overmaat van ramp heeft gisteren iemand mijn iPhone uit de stekker getrokken, dus zo goed als met een platte batterij moet ik op weg. Heb ik genoeg geklaagd? Ik had het even nodig. Om 7u50 vertrek ik, ik loop gans alleen in de straat.





Ik besluit om de kortste, maar ook de minst aantrekkelijke route te nemen, dus 10 kilometers naast de N-120.







 De brug over het kanaal de la Mata is het 2000 kilometerpunt, maar ik vergeet toch wel een foto te trekken zeker. Enkele kilometers verder, aan het Cruceiro de Santo Torbio maak ik dit goed. Ik kom weer een andere Belg tegen, Wim uit Zelzate, en hij vereeuwigd mijn 2000-km-punt. Er eentje op drinken zal ik later wel doen, ik weet niet of die op dit uur al zou binnenblijven

 Even verder kom ik in Astorga aan. De mooie kathedraal is al van op enkele kilometers te zien.


















Het is dan rond 11 uur en ik begin er door te komen. In Astorga probeer ik wat te eten, al is eten een groot woord. Aan mijn fruit durf ik nog niet aankomen dus houd ik het bij wat chocolade met amandelnoten en een yoghurtdrankje. Het komt goed. De kathedraal moet ik bezoeken en gelukkig mogen de rugzakken in de hall blijven staan, mijn heuptasje gaat wel mee. Blijkbaar heeft iemand die al binnen is mijn ticket betaald, dat beweerde immers de kassier, dus dat is 3 euro bespaard, een stempel krijg je gratis. De  XV-XVII-de eeuwse kathedraal is weer indrukwekkend, en onderscheid zich vooral van de andere door de hoeveelheid licht dat er binnenvalt. Ook hier laat ik best weer de beelden spreken.

 In de buurt staat ook nog een Gaudi-paleis waar ik even langsloop.


















Morgen gaat het weer de bergen in, dus het plan was om nog door te lopen tot een van de volgende dorpen, zodat de eerste klim wat korter wordt. Ik wil absoluut blijven slapen in de albergue in Foncebadón, net voor de Cruz de Ferro. Bij goed weer zou het daar ’s morgens en ’ s avonds wondermooi zijn. Dus ik raap al mijn moed, maar vooral mijn goesting bijeen en ga weer verder, wij zien wel waar wij uitkomen.











 Mijn wandelschoenen had ik uitgedaan in de kathedraal en ik loop de laatste vijf kilometers ook op mijn sandalen. Kwestie van mijn teentjes wat minder druk te geven. Uiteindelijk land ik in Murias de Rechivaldo, 5,3 km voorbij Astorga.









 Aan het einde van het dorp zie ik een heel lange grindweg verdergaan en de moed zakt in mijn schoenen, ik blijf hier.

 Ik meld mij aan in de Albergue Las Águedas. Het is een privé-herberg met 24 bedden op de dortoir, maar er zijn ook kamers verkrijgbaar aan hogere prijs. Het ziet er naar uit dat het hier heel rustig zal blijven, er zijn slechts een tiental pelgrims, en ik vraag niet liever.

 Mijn Amerikaanse vriend van enkele dagen geleden is hier ook toegekomen dus wij kunnen onze gesprekken verderzetten. Rusten is de boodschap, ik wil morgen terug in vorm zijn om de volgende dagen de bergen in te trekken.