Dag 6: Givet - Olloy-sur-Viroin (24,5 km-161,6 km)

Vandaag staan wij op camping Try des Baudets, nabij mijn aankomstplaats Olloy-sur-Viroin, terug in België dus. Ik vertrok in Givet om 8u30 op de plaats waar gisteren mijn dagtocht eindigde. Het was vandaag mijn eerste dag zonder ingestelde route op mijn gps, en dat zal ik geweten hebben. Tegelijk werd ik geconfronteerd met een totaal gebrek aan bewegwijzering. Gevolg: 24,5 km ipv 20,5 km. Ik liep verschillende keren de verkeerde richting uit, gelukkig telkens maar korte stukjes. En op de mensen die hier wonen moet je ook niet teveel rekenen. In Hierges, een mooi piepklein dorpje in Frankrijk vroeg ik de weg naar Mazée. “Mazée? Ken ik niet, Is dat misschien in België?”.  “Ja” antwoordde ik. “Ah, Belgique, alors c’est par là”. En zo stuurde zij mij toch nog de verkeerde kant op. Vergis u niet: Hierges en Mazée liggen 3 kilometer van elkaar. Voor sommige mensen eindigt de wereld blijkbaar aan de voordeur.

Ik zal het niet opnieuw over het weer hebben vandaag, want het wordt eentonig, en ik wil niet overkomen als een zagevent. Maar ik kan het wel over de modder hebben, want dat is er in overvloed. En over de gezwollen riviertjes en beken die terrein winnen op het land en mijn weg overspoelen. Ik kwam een boswachter tegen die mij vertelde dat de weg naar Rocroi (F) die ik morgen loop een grote modderpoel is en hij raadde mij de Ravel te nemen die dezelfde kant op gaat.
De boswachter ontmoette ik bij de vicaire van het dorpje Olloy, waar ik mijn stempel van de dag haalde, een handtekening deze keer bij gebrek aan stempel. Père Basil Amari is van Afrikaanse afkomst, een gezellige verschijning. Hij vroeg mij om even binnen te komen maar dat vond ik gezien de toestand van mijn kledij en schoenen geen goed idee. Bovendien stond Magda mij al op te wachten om naar de camping te rijden. Elke minuut is kostbaar als je kledij de volgende dag gewassen en droog moet zijn.

Vanavond overvalt mij dezelfde stress als op de vooravond van mijn vertrek. Ik heb het gevoel dat ik nog eens vertrek, en dat het deze keer voor echt is. Morgen vertrekt Magda weer naar huis en trek ik alleen verder. Het wordt een eenzame dag, zonder haar goede zorgen, zonder het soepje of de thee die klaar staat bij mijn tussenstops, zonder haar bezorgde blikken als ik ergens over klaar. Het wordt wennen, voor allebei waarschijnlijk. Het wordt moeilijk, maar elke dag die voorbijgaat is er weer eentje dichter bij ons weerzien.