Wie ben ik

Ook een duizend mijl lange reis begint met een stap (Lao Tse).

Welkom op mijn Blog.


Mijn naam is Jan Piqueur, ik ben 57 jaar (geboren in 1957) en afkomstig uit het Oost-Vlaamse Grembergen (Dendermonde). Vandaag wonen wij in Vilvoorde, 'bijna-centrumstad' in Vlaams-Brabant. Magda is mijn echtgenote en samen hebben wij twee kinderen. Peter is de jongste en woont nog thuis. Hans en schoondochter Gaby en de drie kleinkinderen, Oona, Kobe en Arno, wonen in Weerde (Zemst).

Ik kan mij echt niet meer herinneren wanneer het voor het eerst in mij opkwam om ooit de pelgrimstocht naar Compostela te maken. Volgens Magda spreek ik daar al heel mijn leven over. Het moest er dus eens van komen. Maar wanneer is het nu het juiste moment om te vertrekken? ja, dat zal voor iedereen wel verschillend zijn. Midden 2013 eindigde mijn actieve loopbaan bij defensie, na bijna 40 jaren dienst mag ik nu verder van mijn pensioen genieten. Dat ik hiervoor in ruil veel vrije tijd terugkreeg was niet helemaal waar, ik ben nog heel actief in het verenigings- en politieke leven, zowel in Vilvoorde als bovenlokaal. Maar wanneer je de tocht wilt ondernemen moet je echt beslissingen nemen, en voor mij was het nu of nooit. Op zaterdag 21 maart 2015 beëindig ik mijn mandaat als algemeen medevoorzitter bij kwb. Na een engagement van 20 jaar in het algemeen bestuur van kwb, waarvan o.a. 6 jaar voorzitter van het verbond Vlaams-Brabant & Brussel en 8 jaar algemeen medevoorzitter komt er heel wat vrije tijd op mij af. Niet dat ik schrik heb van het 'zwarte gat' maar ik wil toch eens serieus nadenken over hoe ik deze periode afsluit en aan een nieuwe periode in mijn leven begin.

Dus uitgerekend één week later, op zaterdag 28 maart 2015, vertrek ik op pelgrimstocht. De eerste week gaat Magda mee met de camper. Ik hoef tot aan de Belgisch-Franse grens dus geen bed en eten te zoeken. Mijn bedje en de goede zorgen zullen elke dag klaarstaan. Wat een luxe voor een Pelgrim! En de periode dat wij van elkaar gescheiden zijn is meteen ook met een weekje ingekort. Maar vanaf de grens ga ik alleen verder op het pad naar Santiago de Compostela. Ik trek mij op aan het gezegde: "Wie alleen kan zijn, is nooit eenzaam", maar ga ervan uit dat ik onderweg vele ontmoetingen zal hebben.

Heel wat mensen die weten dat ik op pelgrimstocht ga spraken mij aan. Of ik hun intenties wou meenemen, of ik aan een ziek of overleden familielid kon denken, of ik onderweg een goed woordje zou kunnen doen voor hen. Ik neem al deze boodschappen heel graag mee. Zo ben ik niet alleen onderweg maar gaan velen de tocht met mij mee, al is het in gedachten.

Er ligt geen uitgestippelde weg voor ons,
hoewel sommigen ons dat wel willen doen geloven.
Die weg zullen wij in groot vertrouwen zelf moeten banen.
(Laetitia Aarnink)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten