Dag 58: Beyries - Orthez (18 km - 1413,9 km)

Het voordeel van de salle de fêtes in Beyries is dat je heel veel ruimte hebt. De nadelen: veel vensters en geen gordijnen en ’s avonds geen licht. Nergens was er een lichtschakelaar te vinden en de zekeringenkast kreeg ik niet open. Geen licht = vroeg gaan slapen = goed uitgerust deze morgen.

Mijn rugzak weegt een stuk minder dan gisteren want er is ondertussen nogal wat eten in mij verdwenen: een doos salade nicoise (350gr), een bokaaltje tomatensaus (250gr), 3/4de bagette (200gr), een kiwi en niet te vergeten een theezakje. Bovendien moet ik voor deze etappe mjn waterzak niet helemaal vullen. Samen scheelt dat al snel anderhalve kilo, en wees gerust, dat verschil voel je. Na het ontbijt gaan wij iets voor acht uur samen op pad. Wij hebben tijd vandaag want er staat een etappe van slecht 18 kilometer op het programma. Henry, de Fransman, vertelt honderduit over zichzelf, zijn ervaringen, zijn werk, enz... Ik zet mij stilaan in  mijn eigen ritme en ga alleen verder.

 Even voorbij Beyries, na een afdaling richting Sault de Navailles stap ik over een kleine brug over een beek. Hier sta ik op de grenslijn tussen de Landes en de Pyrénées-Atlantique. De plaats is aangegeven met een bord met een woordje uitleg. Hier, in deze regio, komen verschillende Franse wegen die naar Compostela gaan samen, net voor de Spaanse grens.

 Vanaf hier ook een andere bewegwijzering, die, zo zal later blijken, fout lopen helemaal uitsluit. Alles staat hier heel goed aangeduid. En er is blijkbaar ook een akkoord met de GR654 om over dezelfde route te lopen, zij maakten in ieder geval één afpijlingssysteem en dat is veel minder verwarrend voor ons pelgrims. Waar ik enkele weken geleden zo over klaagde is hier aangepakt en opgelost. Proficiat aan de vrijwilligers van de Pyrénées-Atlantique.














 En dan loop ik verder naar Sault-de-Navailles. Ook hier in de dorpskern worden de pelgrims verwelkomd met informatieborden.

Net voor het gehucht Sallespisse is men begonnen met de aanplanting van fruitbomen langs de pelgrimsweg. De boompjes zijn nog wat jong om al veel vruchten op te leveren, maar ook dit initiatief getuigt weer van veel inzet voor de pelgrims. Ik zie appelbomen van diverse soorten en pruimelaars. De pelgrims die wat later op het seizoen hier voorbijgaan zullen hiervan kunnen profiteren.

 In Sallespisse, aan het kerkhof ligt een dagboek klaar waar je uw passage in kunt noteren, alleen zijn de blanco briefjes al een tijdje opgebruikt. Wat ik nog niet gezegd heb, het landschap is hier behoorlijk heuvelachtig geworden. Het voorgeborchte van de echte Pyreneeën.

Het aantal hoogtemeters zal de komende dagen nog stijgen, morgen 600 meter en overmorgen 700 meter. Hoogtemeters zijn de som van het aantal meters stijging, zonder rekening te houden met de meters dalen.



 Ik kom Orthez binnen langs de toren van Moncade, de restanten van het middeleeuws kasteel en de voormalige ommuring van de stad. Het kasteel heeft zwaar geleden onder de godsdienstoorlogen en tijdens de Franse revolutie. De pelgrims konden in deze gevaarlijke tijden schuilen in een van de zes hospitalen die de stad toen telde.

De stad was belangrijk omdat hier een brug over de Gave is, die vroeger eveneens zwaar bevochten werd.






  In deze stad bevindt zich het mooie middeleeuwse huis ‘l’Hotel de la Lune’ (rue de l’Horloge 14). Volgens de legende heeft de wereldberoemde kroniekschrijver Jean Froissart hier nog verbleven in 1388. Wel beste lezers, het is in dit mooie huis dat de refuge voor de pelgrims is ondergebracht. Via een draaitrap en na het openen van drie deuren (met sleutel) komen wij in de refuge.

  Die is zeer goed uitgerust met alles (en nog veel meer) wat een pelgrim nodig heeft om de batterijen op te laden. Wat hier in Orthez nog opvalt is dat ik hier meermaals aangesproken word door mensen die hun verhaal willen vertellen of even wat meer willen weten over mij. Hetgeen mij het meeste bijblijft is Michel, een man die ik ontmoet aan het Office de Tourisme. Hij vertelt over hoe de stad aan het uitsterven is, hoe het respect voor mensen verdwijnt, hoe de nieuwe godsdienst van het geld de bovenhand krijgt. Met tranen in zijn ogen vraagt hij mij een gebed te doen voor zijn onlangs overleden broer Bernard. Het was een aangrijpend moment.

 Ondertussen is Herman ook aangekomen. Een Duitse fietsende pelgrim stopt ook even bij ons om kennis te maken. De man dacht dat ik ergens in Sankt Vith of zo woonde wegens mjn perfecte Duits (euchm...).  Hij reed vandaag nog verder naar Sauveterre-de-Béarn, zo’n 21 km verder. En daar trekken wij morgen naartoe. Vanaf hier tot Saint-Jean-Pied-de-Port zijn er geen refuges meer, dan moeten wij onze toevlucht zoeken in chambres d’hotes. En die zijn ondertussen allemaal al gereserveerd.
’s Middags gaan wij eten in restaurant La Casa. Inderdaad, alles klinkt hier Spaans, de mensen zien er Spaans uit, de grens is nabij. Ik neem de menu van 17 euro: bord met plaatselijke charcuterie, zalm met groenten en rijst en als dessert platte kaas met rode vruchten. Heel het restaurant was één reclamebord voor Leffe, en als men mij vraagt wat ik drink bestel ik in al mijn enthousiasme een Grimbergen. De dame kon niet goed volgen en ik herstelde snel mijn fout. Al bij al lekker gegeten. ’s Namiddags kunnen douchen, onze kleren wassen en drogen, boodschappen doen en nog wat rondgekeken in de stad. Maar het is hier inderdaad doods, weinig beweging en zo goed als alles is gesloten. Dan doen wij maar waar wij goed in zijn, luieren en natuurlijk mijn blog schrijven.
Je mist al enkele dagen de foto’s,  maar bij gebrek aan WiFi krijg ik ze niet doorgestuurd. Dus kom binnen enkele dagen nog maar eens langs op deze pagina. De foto’s zijn de moeite waard.

En voor mijn broer Dirk: een gelukkige verjaardag.