Dag 96: Santiago de Compostela

Verwacht van mij vandaag geen dagverslag. Ik wil deze blog nog waardig afsluiten. En kan ik dat beter doen door alle lezers, regelmatige lezers of toevallige passanten, te bedanken voor de aandacht die zij mijn verhaal gaven. Bijna 25.000 keer bedankt, want dat is het aantal pageviews op mijn blog tot op vandaag. De grote interesse was voor mij zeker een stimulans om elke dag weer een stukje te schrijven. Soms met veel goesting maar soms was het ook een echte karwei.
Ik moet ook Magda bedanken die elke dag, en soms was het al laat op de avond, de foto's op de blog heeft geplaatst en mijn schrijffouten er wat uitgehaald heeft. Het moet voor haar ook niet eenvoudig geweest zijn om dit dagelijks te doen.
Tenslotte bedank ik ook iedereen die een berichtje (of bijna dagelijks) op de blog plaatste of die al eens op een gestelde vraag antwoordde. Al deze berichtjes deden mij heel veel deugd en gaven mij telkens het gevoel dat ik niet alleen op weg was.
Bedankt! Bedankt! Bedankt!



Tot slot wil ik( Magda ) nog melden dat de landing van Jan in Zaventem voorzien is op donderdag 2 juli om 17 u. Wie hem wil verwelkomen kan dit ,  ofwel in zaventem of bij ons thuis( willemsstraat 29 vilvoorde) vanaf 18,30 tot 21 u.
Dank jullie alvast voor de steun die jullie hebben gegeven aan Jan.

Magda

Dag 95: Santiago de Compostela

Vreemd is het, wakker worden en niet moeten gaan stappen. Voor het eerst in drie maanden moet ik er weer over nadenken wat ik vandaag ga doen. Al was dat niet zo moeilijk. Er staan vandaag drie dingen op het programma: 1. Mijn uitrusting eens bekijken en rugzak klaarmaken om mee te nemen op het vliegtuig (in de bagage) en voor eten zorgen voor de volgende dagen; 2. Naar de pelgrimsmis gaan en 3. De stad bezoeken. First things first. Ik ben niet zinnens om de twee resterende dagen telkens op restaurant te gaan eten.

 Ik hoor aan het onthaal in de herberg dat er een overdekte versmarkt is op wandelafstand. En wat voor een. In de grote overdekte hall is het al gezellig druk. Je kunt hier zowat alles kopen maar ik ga voor fruit en lokale Galicische specialiteiten. Tetilla, een halfharde kaas in de vorm van een druppel, jamón van Ibérico en Galicisch Morcilla een soort zoete bloedworst met rozijnen, noten en pijnboompitten en een flesje wijn om door te spoelen. Hiermee kom ik ruim twee dagen toe. De markt heeft ook een zeer uitgebreid gedeelte met vis z'n schaaldieren. je zou hier ook heel lekker kunnen eten, maar dat ga ik morgen uitproberen.

Vervolgens pak ik mijn rugzak even onder handen. Ik moet er nu alles in krijgen, niets meer aan de buitenkant, dus ook mijn wandelstokken moeten er in, en dat vraagt om een herschikking. Maar het gaat lukken. Ik hoor dat er in België een hittegolf op komst is dus de meeste kleren moeten er ook in.

's Namiddags ga ik de stad bezoeken. Ik doe dat aan de hand van een plannetje met uitgestippelde wandelweg langs de mooiste plaatsen en monumenten. En dat zijn er nogal wat. Ik doe een poging om jullie wat warm te maken. Uiteraard start de wandeling aan en in de kathedraal. 200 figuren in het portaal, 8300 vierkante meter oppervlakte, 10 ton klokken, 73 meter hoge toren, 18 kapellen in de kathedraal en uiteraard het hoofdaltaar met de relikwie van Sint Jacob. Het is een pareltje.























 Maar Santiago telt ook nog 27 andere historische kerken in het oude stadsgedeelte. Santiago telt een groot aantal enorm grote oude gebouwen. De belangrijkste liggen allemaal rond de kathedraal, zoals het Hostal dos Reis Católicos od de universitaire gebouwen, conventos en colexios.

 En dan heb je nog alle mooie en gezellige pleintjes of pabo's.
















 De winkelstraatjes vol prullaria voor de toeristen en de  Rua do Franco die wat lijkt op de beenhouwerstraat in Brussel en dan heb ik het over de vele restaurantjes en de dynamiek die daar heerst. Voor de talrijke musea pas ik. Terwijl ik al wandelend op mijn kaart aan het volgen ben mistrap ik mij op een borduur en krijgt mijn knie nog een extra klap.






















Maar het hoogtepunt van de dag was de eucharistieviering om 12 uur in de kathedraal. Deze zit stampvol en de wachters doen hun uiterste best om de boel stil te krijgen en de gsm's en camera's moeten onverbiddelijk uit. Ik zit in de zijbeuk op de derde rij, ideaal geplaatst om de Botafumeiro, een immens groot wierookvat aan het werk te zien.

Tijdens de viering draag ik mijn gebeden op aan allen die daar om gevraagd hebben: thuis, familie, vrienden, parochiegemeenschappen in Vilvoorde, de families in Frankrijk bij wie ik gastvrij werd ontvangen, de vele vrijwilligers hospitaliera's (en -o's) die ons in de watten legden, en tenslotte alle mensen die mij onderweg aangesproken hebben om aan hen te denken in Compostela. Ik waag mij niet aan een opsomming van alle intenties die ik meekreeg want ik riskeer mensen te vergeten maar tijdens deze viering waren mijn gedachten bij jullie. Tenslotte was er ook voor mij een moment om dank u te zeggen voor deze ervaring, voor alles wat ik mocht beleven, voor alle kansen die ik kreeg, duizendmaal dank.
Op een rustiger moment keer ik nog even naar de kathedraal terug om de kaarsjes aan te steken voor hen die mij daarom vroegen. Het zijn wel geen echte kaarsen maar lichtjes die een tijdje branden als je geld in de collectebus steekt. Ik moet nogal wat kaarsjes doen branden en doe dit bewust in het hart van de kerk, onder het hoofdaltaar. Ik breng tenslotte nog een laatste groet bij Sint Jacob waar ik ook nog een aantal lichtjes aansteek. Ik hoop dat al deze lampjes licht moge brengen in het leven van zij die hierom vroegen, wat de reden ook was. Ik ben zeer trots, maar toch ingetogen, dat ik al deze intenties tot in Compostela heb kunnen meenemen. Ik zal deze momenten nooit vergeten.


Morgen zie ik nog twee oude bekenden terug. Ik verneem o.a. net van Herman dat hij in dezelfde herberg als waar ik zit geboekt heeft, over toeval gesproken, of is dit geen toeval meer.


 Na vanavond ben ik klaar om terug naar huis te keren. Zoals ik gisteren al zei ben ik heel graag op weg geweest, maar ik ga nog veel liever terug naar huis waar men al zo lang op mij wacht.

Dag 94: O Pedrouzo - Santiago de Compostela (20,1 km - 2261,1 km)

Klokslag 11 uur sta ik voor de kathedraal in Santiago de Compostela.

Voor de eerste keer weet ik niet goed wat te schrijven en waar te beginnen. Toch een poging.
Om 7 uur kan ik starten. Het heeft wat voeten in de aarde gehad voor ik helemaal klaar was. Ik kan mijn knie helemaal niet plooien en moet mijn been letterlijk vastpakken en uit het bed zetten. Geen goed teken. Met veel moeite kruip ik in mijn broek, maar mijn kousen aandoen blijkt een ander probleem. Om een lang verhaal kort te maken: ieder normaal mens zou in dezelfde omstandigheden naar zijn werk bellen om te zeggen dat hij niet komt werken en daarna naar de dokter gaan; ik maak mij klaar om 20 kilometer te stappen. Tot overmaat van ramp loopt heel mijn waterzak uit over de vloer, kraantje vergeten toe te doen. Alé, zonder nog meer ongelukken maar met een pilletje kan ik vertrekken. Zonder medicatie zou het niet mogelijk geweest zijn om te vertrekken




 Na O Perdouzo gaat het weer de bossen in. Het pad gaat op en neer.





















 Maar al snel naderen wij de eerste tekenen van Santiago. Er duikt een nieuwe bewegwijzering op en hier en daar staan sculpturen langs het pad.

















 Boven het dreigende lawaai van het verkeer komt nog het lawaai van het nabijgelegen vliegveld. De vliegtuigen landen zowaar net boven ons hoofd, of beter gezegd, wij kruisen de landingsbaan net voor de vliegtuigen landen op de tarmac.









 En dan komt de lange, soms lastige klim naar de Monte do Gozo met zijn .… meter hoogte. Hier staat een groot standbeeld en sculptuur ter ere van de pelgrims. De sculpturen vermelden het bezoek van enkele belangrijke pelgrims.

Er staat ook een kapelletje en de onvermijdelijke kraampjes.

















 Wie niet door het voorstedelijk gebied (nog 4,7 km) wil wandelen kan daar ook de bus nemen. Ik denk er nog niet aan! Al zal in de afdaling mijn knie daar anders over denken. Hier is ook een albergue in de buurt voor wie wil stoppen en morgenvroeg verder wil gaan. Gisteren vertelde ik al over die mogelijkheid.














Om 10u24 kom ik de agglomeratie van Santiago binnen, rond het naambord staan tientallen pelgrims te wacht op hun beurt voor een foto.






 Voor mij telt vandaag maar één foto en dat is die voor de kathedraal. Hoe goed de hele camino was bewegwijzerd, de laatste kilometer moeten wij hier en daar wat gokken om de juiste weg te nemen, maar valt allemaal goed mee.

 En dan kom ik aan, om klokslag (letterlijk) 11 uur sta ik voor de kathedraal. Het moment waarop ik 94 dagen heb gewacht en naar heb uitgekeken. Het is niet te beschrijven wat er dan allemaal door je heengaat dus ik ga daar ook niet aan beginnen. Het is, was, even mijn moment.

 Na een foto ga ik aanschuiven, letterlijk, aan het bureau voor de pelgrims. Er staat al een lange rij maar toch gaat het nog redelijk vlot. Om 12u30 heb ik mijn getuigschrift beet. Het is nu te laat om nog naar de eucharistieviering te gaan, maar ik had dat toch al voor morgen ingepland.









 Nu eerst op zoek naar een albergue, die ik vrij snel vind in de nabijheid van de kathedraal. De prijzen schieten hier wel serieus omhoog, ik betaal 18 euro en heb daarvoor zeker niet meer terug dan in een gewone municipale herberg. Ik mag wel meerdere dagen boeken wat het voordeel oplevert dat ik geen hotel moet nemen. Daar zijn de prijzen nog een stuk hoger. Voor de derde nacht heb ik toch nog de optie opengelaten.







 Maar ik wil zeker in de buurt blijven, het is niet te geloven hoeveel mensen ik hier al heb teruggezien. Dat gaat dan meestal gepaard met veel handengeschud of omhelzingen, ook al kennen wij in sommige gevallen zelfs mekaars namen niet. Ik wil toch in de buurt blijven om twee mensen te zien aankomen: morgen of overmorgen komt Patrick aan en donderdagmorgen heel vroeg komen Herman en zijn echtgenote aan, dat liet hij mij vandaag weten. Daar wil ik wel even bij zijn.  Voor de rest van de dag loop ik wat doelloos rond niet goed wetend waar eerst kijken. Dus ga ik later naar het toeristisch bureau voor informatie zodat ik morgen en overmorgen het maximum uit mijn vrije dagen kan halen (als mijn knie akkoord gaat natuurlijk). In dat bureau kom ik nog een andere Belg tegen, André uit Herentals, waar ik ook enkele dagen mee op stap was, onder andere in de Meseta. Hij was zelfs de enige op heel mijn traject waar ik den hele dag samen mee gestapt heb. Hij gaat morgen verder naar Finistere. Ik was ook van plan om met de bus naar Finistere te gaan, op één dag, maar zie dit voorlopig niet zitten. Vijf uren in een bus op een krappe plaats mijn mijn zere knie ... dus nog even afwachten. Ondertussen heb ik mijn vliegtuigticket ook kunnen uitprinten in een cybercafé. Deze avond ga ik nagenieten in de stad, wat rondlopen, iets gaan eten en drinken en hopelijk nog mensen tegenkomen die ik ken.

Morgen neem ik alle intenties mee naar de kathedraal en naar de Eucharistieviering. Daar kan ik dan ook alle verdere beloftes die ik maakte nakomen. Ik denk dat morgen dan ook de laatste dag van mijn blog zal worden. Maar dat zien wij morgen dan wel weer.…